Garkar kaka tana ban shawa, akwai
dawa, da hatsi kuma da rogo.
Amma ma fi mahimmanci shine
ayaba.
Koda yake kaka tana da jikoki da
yawa, na sani da ni ta fi ƙwauna.
Tana gayyata ta a gidanta. Tana
gaya mini abubuwa da dama.
Amma akwai abin ba ta gaya mini:
Wurin da take nana ayaba.
El huerto de mi abuela era maravilloso y tenía mucho sorgo, mijo y yuca. Pero lo mejor de todo eran los plátanos. Aunque mi abuela tenía muchos nietos, yo, en secreto, sabía que era su favorita. Me invitaba a su casa muy a menudo. También me contaba muchos secretos. Pero había un secreto que nunca me contó: el lugar donde ella hacía madurar los plátanos.
Wata rana, na ga wani babban
kwando na haki ajiye cikin rana a
gaban gidan kaka.
Da na tambaye ta, mine ne amfanin
Kwandon,sai ta ba ni amsa kamar
haka: “Kwandon mamaki ne”. A
kusan kwandon, akwai ganyen
ayaba da kaka take jujjuyawa lokaci
suwa lokaci.
Na yi mamaki. “Mine ne amfanin
wannan ganyen kaka?” na tambaye
ta. Sai ta ba ni amsa kamar haka:
”Ganyen mamaki ne”.
Un día vi un gran canasto de paja que estaba al sol, afuera de la casa de mi abuela. Cuando le pregunté para qué era, sólo me respondió: “Es mi canasto mágico”. Al lado del canasto, habían varias hojas de plátano que mi abuela volteaba de vez en cuando. Yo sentí curiosidad. “¿Para qué son las hojas, abuela?” le pregunté. Ella sólo me respondió: “Son mis hojas mágicas”.
Akwai shawa in kana kallon kaka,
ayaba, ganyen ayaba da kuma
babban kwandon na haki. Amma
kaka ta sanya ni in kiranyo
ma’aifiyata don nemo wani abu.
“Kaka,don Allah, bar ni in ga abin da
kike gyarawa…”
“Kar ki zama maras ji, jikata, ki yi
abin aka ce ki yi” kaka take faɗi. Sai
ni kuma in tafi da gudu.
Me pareció muy interesante observar a mi abuela, los plátanos, las hojas de plátano y al gran canasto de paja. Pero mi abuela me ordenó que fuera donde mi madre a hacer un mandado. “Abuela, por favor, déjame mirar cómo preparas…” “No seas testaruda, niña, haz lo que te digo,” insistió. Me fui corriendo.
Bayan na komo, kaka tana zamne
waje, amma ba kwando, ba ayaba.
“Kaka, ina kwando, ina dukkan
ayabar, kuma ina…”
Sai ta ba ni amsa kamar haka:
“Suna wani wuri na mamaki”. Ban ji
daɗi ba.
Cuando regresé, mi abuela estaba sentada afuera pero no tenía el canasto ni los plátanos. “Abuela, ¿dónde está el canasto, dónde están todos los plátanos, y dónde…?” pero solamente me respondió, “Están en mi lugar mágico.” ¡Fue muy decepcionante!
Bayan kwana biyu, kaka ta aike ni
cikin ɗakinta in ɗauko wata sanda
da take tokarawa ta yi tafiya.
Ko da na buɗe ƙofar sai ƙamshi
nunannan ayaba ta tarbo ni. Tsakar
ɗakin, akwai babban Kwandon
mamaki na kaka. An ɓoye shi cikin
wani babban bargo. Na ɗaka shi na
ji wannan ƙamshi mai daɗi.
Dos días más tarde, mi abuela me envió a su habitación a buscar su bastón. Apenas abrí la puerta, sentí el fuerte aroma de los plátanos madurando. Dentro de la habitación estaba el gran canasto mágico de paja de mi abuela. Estaba bien escondido bajo una vieja manta. La levanté y olí ese glorioso aroma.
Sai na ji muryar kaka, na zabura,
“Mi kike yi? Ki yi maza ki kawo mini
sandar”.
Ni kuma na yi maza na ɗauko
sandar.
“Mi kike ma murmushi?” in ji kaka.
Tambayar tata, ta sanya na gano da
cewa, murmushina na gano wuri
mamakin da kaka take faɗi.
Me asusté cuando escuché que mi abuela me llamaba, “¿Qué estás haciendo? Apúrate y tráeme mi bastón.” Me apresuré en llevarle su bastón. “¿Por qué sonríes?” me preguntó mi abuela. Su pregunta me hizo darme cuenta de que yo todavía estaba sonriendo por haber descubierto su lugar mágico.
Washe–gari, lokacin da kaka ta zo ta
ga ma’aifiyata, ni kuma sai na ruga
gidanta don in ƙara ganin ayabar.
Akwai da yawa da suka nina. Na
ɗauki ɗaya na ɓoye cikin rigata.
Bayan na gano kwando, sai na laɓe
bayan ɗaki na canye da sauri. Ban
taɓa cin ayaba mai daɗin wannan
ayabar.
Al día siguiente, mi abuela vino a visitar a mi madre. En ese momento, corrí a su casa a revisar los plátanos otra vez. Había un montón de plátanos muy maduros. Cogí uno y lo escondí en mi vestido. Después de volver a cubrir el canasto, fui detrás de la casa y me lo comí rápidamente. Era el plátano más dulce que me había comido en toda mi vida.
Washe–gari, lokacin da kaka take
cikin garkar tana tattara kayan
garka, na sake komawa cikin ɗakin
nata don in ga ayabar. Sun fara
nina.
Ban yi hanƙuri ba kuma na ɗauko
hudu. Ina fitowa sannu sannu sai na
ji kaka ta yi wani ɗan tari waje. Na
ɓoye ayabar cikin riga, kaka kuma
ya wuce.
Al día siguiente, cuando mi abuela estaba en su huerta recolectando vegetales, entré a su casa hurtadillas y revisé los plátanos. Casi todos estaban maduros. No pude evitar coger cuatro. Mientras caminaba de puntitas hacia la salida, escuché a mi abuela toser afuera. Logré esconder los plátanos bajo mi vestido y pasé caminando al lado de ella.
Washe-gari, ranar kasuwa ce. Kaka
ta tashi tun da safe.
Kullum tana kai ayaba da rogo don
ta saida a kasuwa.
Ranan nan, ban je ba na gaida
kaka. Amma zan je in iske ta.
El día siguiente era día de mercado. Mi abuela se despertó temprano. Ella siempre tomaba los plátanos maduros y la yuca para venderlos en el mercado. Ese día no me apresuré en ir a visitarla. Pero no pude evitarla por mucho tiempo.
Can da maraice, babana da kaka
sun kiranyo ni. Ni san abin da na yi.
Daren nan, da na kwanta, na yi
tunanin da ba ni ƙara satar kakata
ko ma’aifina ko wani can daban.
Más tarde esa noche, me llamaron mi madre, padre y abuela. Yo sabía por qué. Me fui a dormir habiendo aprendido que no podía volver a robar nunca más, ni a mi abuela, ni a mis padres, ni a nadie más.