Wɔ Nairobi kurowkɛse bi mu a adagyer nnyi mu no a ɔnntse dɛ fie abrabɔ no, nna mbanyimba bi a wonnyi fie tsetse mu no wɔ. Da biara ba bɔto hɔn dɛm ara. Da kor anapa bi, nna mbanyimba yi robobɔw hɔn mpa a wɔdaa do wɔ awɔw no mu. Mbrɛ ɔbɛyɛ ma woeyi awɔw no efi hɔn mu no, wɔdzi nwura sɔɔ gya na wɔtoe. Nna Magozwe ka mbanyimba yi ho. Ɔno nye hɔn mu kakraba.
En la ajetreada ciudad de Nairobi, lejos de la apacible vida hogareña, vivía un grupo de jóvenes mendigos. Vivían el día a día como si no hubiera futuro. Una mañana, los chicos estaban empacando sus mantas después de dormir en la fría calle. Prendieron una fogata con basura para espantar el frío. Uno de los jóvenes del grupo era Magozwe. Era el más joven.
Aber a Magozwe n’awofo wuwuii no, nna oedzi mfi enum. Ɔnye no wɔfa kɛtsenae. Papa yi anndwen abofra yi ho. Ɔammaa Magozwe edziban a oye. Ɔmaa abofra yi yɛɛ edwumadzen.
Cuando los padres de Magozwe murieron, él sólo tenía cinco años de edad. Se fue a vivir con su tío. Pero Magozwe no le importaba a ese hombre. No le daba suficiente comida. Y lo hacía trabajar muy duro.
Sɛ biribi haw Magozwe na obisa ho asɛm a, no wɔfa bor no. Sɛ Magozwe bisa dɛ obotum akɔ skuul a no wɔfa no bor no na asɛm a ɔka nye dɛ, “Wotsir ewu wɔ adzesua mu.” Dɛm nyɛe yi kɔr do bɛyɛ mfe ebiasa na Maagodwe guanee fii no wɔfa ne nkyɛn. Ɔhyɛɛ ase dɔ ɔbɔ ne bra wɔ stiiti mu.
Si Magozwe se quejaba o hacía preguntas, su tío le daba una golpiza. Cuando Magozwe le preguntó si podía ir a la escuela, su tío lo golpeó y le dijo, “eres demasiado estúpido para aprender”. Después de tres años de vivir así, Magozwe se escapó de la casa de su tío. Empezó a vivir en la calle.
Stiiti mu abrabɔ yɛ dzen, na mbarimba no hɔn mu pii per ana woenya edziaban edzi. Ɔtɔfabi a wɔkyer hɔn. Ɔtɔ fa bi a wɔbor hɔn. Sɛ wɔyaryar a obi nnyi hɔ a ɔbɔboa hɔn. Sika a wonya wɔ adzesera mu na wɔdze hwɛ hɔn ho, ɔnye dza wonya fi nwrɔbanwrɔba mu. Ma ɔma abrabɔ mu yɛ dzen kɛse mpo nye dɛ ɔyɛ a mbanyimba kuw fofor so nye hɔn nya ntokwa dɛ wopɛ ahyɛ hɔn do dɛ hɔn na ɔwɔ dɛ wodzi tum wɔ beebi a wɔwɔ no.
La vida en la calle era difícil y muchos de los niños tenían dificultades para conseguir comida día a día. Algunas veces los arrestaban, otras veces les daban golpizas. Cuando se enfermaban, no tenían quién los ayudara. El grupo de jóvenes dependía de lo poco que recibían mendigando, de la venta de plásticos y del reciclaje. La vida era aun más difícil por las peleas con grupos rivales que querían tener el control de ciertas partes de la ciudad.
Da kor bi wɔ aber a Magozwe rohwehwɛ nwura adze mu, ohun buukuu dadaw bi a asɛm bi wɔ mu. Ɔpepaa fi no wɔ ho na ɔdze hyɛɛ no kotoku mu. Dabiara oyi buukuu no na ɔhwɛ mfonyin a ɔwɔ mu no. Nna onnyim akenkan.
Un día, Magozwe estaba escarbando los basureros y encontró un libro de cuentos viejo y destrozado. Le quitó el polvo y lo guardó en su bolsa. Todos los días, sacaba el libro y miraba las ilustraciones. Pero no sabía cómo leer las palabras.
Mfonyin no kyerɛ banyimba bi a ɔpɛ dɛ ɔka wimuhɛn sɛ ɔyɛ panyin a. Magozwe so susu dɛ nkyɛ ɔno so bɛka wimuhɛn. Ɔtɔ fabi a, osusu dɛ nkyɛ ɔno nye abofra a ɔwɔ asɛm no mu no.
Las ilustraciones contaban la historia de un chico que creció y se convirtió en piloto. Magozwe fantaseaba con ser piloto. A veces, se imaginaba que él era el chico de la historia.
Nna ɔyɛ awɔw na Magozwe gyina kwan mu reserɛserɛ adze. Banyin bi kɔr ne nkyɛn na ɔkaa dɛ, “O! Wɔfrɛ me Thomas. Meyɛ edwuma wɔ ha wɔ beebi a ibenya edziban edzi.” Ɔtseen ne nsa kyerɛɛ dan bi a noho yɛ akokɔangoa na n’etsifi so yɛ bibir. Ɔkaa dɛ, “Migyedzi dɛ ebɔkɔ hɔ na ekenya biribi edzi.” Magozwe hwɛɛ papa no, na ɔhwɛɛ dan no, na ɔkaa dɛ, “Annhwɛ a,” na ɔkɔree.
Hacía frío y Magozwe estaba mendigando en la calle. Un hombre se le acercó. “Hola, soy Thomas. Trabajo cerca de aquí, en un lugar donde podemos darte comida,” dijo el hombre. Apuntaba hacia una casa amarilla con techo azul. “Ojalá vayas pronto a buscar comida” le dijo. Magozwe miró al hombre, y después miró la casa. “Quizá”, dijo, y se fue.
Bɛyɛ abosoom kakra a odzi hɔn enyim no, nna ɔyɛ a mbanyimba no hu Thomas dɛ ɔnenam hɔ. Ɔdɔ pɛ dɛ ɔnye nkorɔfo kasa, nkanka hɔn a wɔbɔ hɔn bra wɔ stiiti mu. Thomas tsiei nkorɔfo hɔn abrabɔ ho nsɛm. Ɔwɔ abotar na n’enyi ber so. Ɔnnyɛ obi a ommbu adze na n’enyi so nnsɔ adze. Mbanyimba no binom hyɛɛ ase dɛ wɔrokɔ fie no a noho akokɔangoa na bibir no mu akɛgye edziban ewiaber biara.
Con el paso de los meses, los jóvenes mendigos se acostumbraron a la presencia de Thomas. Él disfrutaba hablar con la gente, especialmente con los mendigos. Thomas escuchaba las historias de sus vidas. Era serio y paciente, y nunca maleducado ni irrespetuoso. Algunos de los chicos empezaron a ir a la casa amarilla y azul a buscar comida al mediodía.
Nna Magozwe tse bamba bi do rohwɛ nomfonyin buukuu no mu, nna Thomas so bɛtsenaa ne nkyɛn. Thomas bisaa dɛ, “Na asɛm no fa ebɛnadze ho?” Magozwe kaa dɛ, “Ɔfa no abofra bi a ɔbɛyɛɛ wimuhɛnkanyi ho.” Thomas bisaa dɛ, “Na abofra no wɛfrɛ no dɛn?” Magozwe kaa no bookɔ dɛ, “Minnyim osiandɛ minnyim akenkam.”
Magozwe estaba sentado en la calle mirando su libro cuando Thomas vino y se sentó a su lado. “¿De qué trata la historia?” preguntó Thomas. “Trata sobre un chico que se convierte en piloto,” respondió Magozwe. “¿Cómo se llama el niño?” preguntó Thomas. “No sé porque no sé leer,” dijo Magozwe en voz baja.
Wohyiae no Magozwe hyɛɛ ase kaa noho asɛm kyerɛɛ Thomas. N’asɛm no fa no wɔfa na mbrɛ ɔyɛɛ ma oguanee fii ne nkyɛn. Thomas annkasa pii, na ɔannka dza ɔwɔ dɛ Magozwe yɛ, na mbom otsie no yie. Ɔtɔ fabi a wodzi nkɔmbɔ wɔ aber a woridzidzi wɔ fie no a n’etsifi yɛ bibir no.
Cuando volvieron a reunirse, Magozwe le relató la historia de su vida a Thomas. Le habló de su tío y de por qué huyó de esa casa. Thomas no hablaba mucho, y no le decía a Magozwe qué hacer, pero siempre le escuchaba con atención. Algunas veces conversaban mientras comían en la casa del techo azul.
Magozwe dzii n’awoda a ɔtɔ do du no, Thomas maa no buukuu fofor a nsɛm wɔ mu. Ɔfa no abofra bi a ofi ekuraase a onyinii bɛyɛɛ bɔɔlbɔnyi kɛse bi a ɔgyee dzin. Thomas kenkaan nsɛm no kyerɛɛ Magozwe mpɛn pii kesii da kor bi a ɔkaa dɛ, “Migyedzi dɛ edu mber a ɔwɔ dɛ ekɔ skul na isua akenkan. Edwen ho dɛn?” Thomas kaa dɛ onyim beebi a mbofra botum atsena na wɔakɔ skuul.
Cuando Magozwe cumplió alrededor de diez años, Thomas le regaló un nuevo libro de cuentos. Era la historia de un niño de una aldea que creció y se convirtió en un famoso jugador de fútbol. Thomas le leyó esa historia a Magozwe en muchas ocasiones, hasta que un día le dijo, “Creo que ya es tiempo que vayas a la escuela y aprendas a leer. ¿Qué te parece?” Thomas le explicó que conocía un lugar donde los niños podían vivir e ir a la escuela.
Magozwe dween dɛm bea fofor yi ho na mbrɛ ɔbɛyɛ akɔ skuul. Na no wɔfa kaa dɛ onnyi tsir a wɔdze sua adze no, ana ɔyɛ nokwar a? Na sɛ wɔbor no wɔ bea fofor yi so ɛ? Nna osuro. Ɔdweenn dɛ, “Bi a stiiti mu abrabɔ no bɛyɛ papa asen ɔno.”
Magozwe pensó en este nuevo lugar y en ir a la escuela. Pero, ¿y si su tío tenía razón y era demasiado estúpido para aprender? ¿Y si volvían a darle golpizas en este nuevo lugar? Magozwe sintió miedo. “Quizá sea mejor seguir viviendo en la calle,” pensó.
Ɔkaa no suro no kyerɛɛ Thomas. Papa no hyɛɛ no nkuran dɛ mber kakra no abrabɔ bɛyɛ papa wɔ bea fofor no.
Magozwe le habló de sus miedos a Thomas. Con el paso del tiempo, Thomas pudo asegurarle al chico que su vida iba a ser mejor en ese nuevo lugar.
Afei Magozwe kɛhyɛɛ pia bi a ɔwɔ dan a n’etsifi yɛ momon no mu. Ɔnye mbanyimba beenu hyɛɛ pia no mu. Nna hɔn nyina hɔn dodow yɛ du na wɔtse fie hɔ. Wɔnye Auntie Cissy na no kun, mbɔdɔm ebiasa, egyinamboa kor, nna apɔnkye a oenyin kor.
Y así fue como Magozwe se fue a vivir a una habitación en una casa con techo verde. Compartía su habitación con otros dos chicos. Había un total de diez chicos viviendo en esa casa. Vivían junto a la tía Cissy y su esposo, tres perros, un gato y una vieja cabra.
Magozwe hyɛɛ skuul ase na nna ɔyɛ dzen ma no. Ɔwɔ pii a ɔwɔ dɛ osua. Ɔyɛ a na ɔpɛ dɛ ogyaa skuul no kɔ. Na ɔdween wimuhɛnkanyi na bɔɔlbɔnyi hɔn ho asɛm no wɔ buukuu no mu. Hɔn ntsi ɔammpa abaw.
Magozwe empezó a ir a la escuela y fue difícil. Tenía mucho con qué ponerse al día. Muchas veces quiso rendirse. Pero pensaba en el piloto y en el jugador de fútbol de los libros. Al igual que ellos, Magozwe no se rindió.
Magozwe tse fie no a n’etsifi momon no mu rekenkan buukuu bi a ɔdze fi skuul. Thomas bae bɛtsenaa ne nkyɛn. “Na nsɛm no fa ebɛnadze ho?” Thomas na obisaa no. Magozwe buaa no dɛ, “Ɔfa no abofra bi a ɔbɛyɛɛ kyerɛkyerɛnyi ho.” Thomas bisaa no dɛ, “Na abofra no wɔfrɛ no dɛn?” Magozwe dze serew kaa dɛ, “Wɔfrɛ no Magozwe.”
Magozwe estaba sentado en el patio de la casa del techo verde, leyendo un libro de cuentos de su escuela. Thomas se le acercó y se sentó junto a él. “¿De qué trata la historia?” preguntó Thomas. “Trata sobre un chico que se convierte en profesor,” respondió Magozwe. “¿Cómo se llama el chico?” preguntó Thomas. “Su nombre es Magozwe,” dijo Magozwe sonriendo.