Iam estis feliĉa familio.
Había una vez una familia que vivía muy feliz.
Ili neniam interbatalis. Ili helpis siajn gepatrojn hejme kaj kampe.
Nunca peleaban. Los hijos ayudaban a sus padres en el hogar y en los huertos.
Sed ili ne rajtis proksimiĝi al fajro.
Pero tenían prohibido acercarse al fuego.
Ili ĉiam devis nokte fari sian laboron. Ĉar ili estis faritaj el vakso.
Tenían que hacer todo su trabajo por las noches. ¡Porque eran niños de cera!
Sed unu el la knaboj sopiris eliri en la sunlumon.
Pero uno de los chicos sentía un fuerte deseo por salir a la luz del sol.
Iun tagon la sopiro estis tro forta. Liaj fratoj avertis lin…
Un día su deseo fue muy fuerte. Sus hermanos le advirtieron que no lo hiciera…
Sed jam estis tro malfrue! Li fluidiĝis pro la varmega suno.
¡Pero ya era tarde! Se derritió con el calor del sol.
La vaksinfanoj tiel malĝojis vidi sian fraton forfandiĝi.
Los niños de cera se entristecieron de ver a su hermano derritiéndose.
Sed ili faris planon. Ili formis la fandiĝintan vakson kaj kreis birdon.
Pero hicieron un plan. Tomaron los restos de cera derretida y le dieron la forma de un ave.
Ili transportis sian birdo-fraton supren al alta monto.
Llevaron a su hermano ave a lo alto de una montaña.
Kaj kiam la suno leviĝis, li forflugis kantante en la matenlumo.
Y cuando salió el sol, el ave se fue volando y cantando con la luz del amanecer.
