رۆژێكیان دایە میوەی زۆری هێنایەوە.
Un día, mamá trajo mucha fruta.
ئێمە پرسیمان: “كەی دەتوانین كەمێ میوەی بخۆین؟” دایە گوتی: “ئێمە شەوێ میوەی دەخۆین.”
“¿Cuándo podemos comer fruta?” le preguntamos. “Esta noche comeremos fruta,” dice mamá.
رەحیمی برام نەوسنە. ئەو هەموو میوەكان تام دەكا. ئەو زۆربهی میوەكان دەخوا.
Mi hermano Rahim es glotón. Prueba toda la fruta. Come mucha.
برا بچووكەكەم هاوار دەكات: “سهیر که رەحیم چی كردووە.” منیش دەڵێم: “رەحیم كەسێكی خراپ و خۆپەسەندە.”
“¡Mira lo que hizo Rahim!” grita mi hermano pequeño. “Rahim es travieso y egoísta,” le respondo.
هەروەها ئێمەش لە رەحیم تووڕەین، بەڵام رەحیم هیچ پەشیمان نییە.
Nosotros también nos enojamos con Rahim. Pero Rahim no está arrepentido.
برابچووكەكە دەپرسێ: “تۆ ناتهەوێ سزای رەحیم بدەی؟”
“¿No vas a castigar a Rahim?” pregunta mi hermano pequeño.
دایە، رەحیم ئاگادار دەكاتەوە: “رەحیم، بە زووانه پەشیمان دەبێتەوە.”
“Rahim, pronto te arrepentirás,” le advierte mamá.
رەحیم هەست به تێکچوون دەكات.
Rahim empieza a sentir náuseas.
رەحیم لەبەر خۆیەوە دەڵێ: “سكم زۆر دێشێت.”
“Me duele mucho el estómago,” susurra Rahim.
دایە دەیزانی ئاوای بەسەر دێ. میوەكە سزای رەحیمی دەدا!
Mamá sabía que esto pasaría. ¡La fruta está castigando a Rahim!
دوایه، رەحیم داوای لێبوردنمان لێ دەكات. ئەو بەڵێن دەدا “من جارێكی دیكە ههرگیز وا چڵێس نابم.” ئێمە هەموومان باوەڕی پێ دەكەین.
Más tarde, Rahim nos pide disculpas. “No volveré a ser tan glotón,” promete. Y todos aceptamos su promesa.