Descargar PDF
Regresar a lista de cuentos

ئەو رۆژەی ماڵەوەم به‌ جێهێشت بۆ مەبەستی چوونه شار El día que dejé mi casa para irme a la ciudad

Texto Lesley Koyi, Ursula Nafula

Ilustraciones Brian Wambi

Translated by Agri Afshin

Lengua kurdo sorani

Nivel Nivel 3

Contar el cuento completo El audio no está disponible actualmente.


وێستگە‌ی بچووكی پاسی گونده‌که‌‌ی ئێمه، قه‌ره‌باڵغ و پڕ له پاس بوو. لەسەر زەویەكە شتی زۆری لێ بوو كە دەبوایە بار كرابان. شاگردی‌ شوفێرەكان بە دەنگی بەرز ناوی ئەو شوێنانەیان ده‌گوت كە پاسه‌کان بۆی دەچوون.

La pequeña parada de autobuses de mi aldea estaba llena de gente y de autobuses sobrecargados. En el suelo había aun más cosas por cargar. Los pregoneros anunciaban los lugares a los que iban sus autobuses.


گوێم لە دەنگی شاگردشۆفیرێك بوو كە هاواری دەكرد: “شار !شار! به‌ره‌و رۆژئاوا!” ئەوە ئەو پاسه بوو كە من دەبوایە سواری بم.

“¡A la ciudad! ¡A la ciudad! ¡Autobús hacia el oeste!” escuché que gritaba un pregonero. Ése era el autobús que yo necesitaba tomar.


ئه‌و پاسه‌ی بۆ شار ده‌چوو خەریك بوو پڕ بێ، بەڵام خەڵكه‌که هەر پاڵیان بە یەكترەوە دەنا بۆ ئەوەی بێنه ژوور و سوار بن. هەندێك بارەكانی خۆیان خستە ناو سندووقی ژێر پاسه‌که. هه‌ندێکیشیان هێنایانە ناو پاسەكە و لەسەر ڕه‌فه‌ی ژوورەوەیان دانا.

Aunque el autobús con destino a la ciudad estaba casi lleno, había más gente empujando para subirse. Algunos ponían su equipaje en la parte de abajo. Otros lo ponían en las repisas de adentro.


گەشتیارە نوێیەكان بڵیتەكانیان بە توندی لەناو دەستیان گرتبوو و لەناو پاسه قەرەباڵغەكەدا بە دوای شوێنێكدا دەگەڕان که له سه‌ری دانیشن. ئەو ژنانەی كە منداڵی چكۆلەیان پێ بوو، هەوڵیان دهدا شوێنێكی گونجاو بۆ منداڵەكانیان دروست بكەن بۆ گەشتە دووره‌که.

Los pasajeros recién llegados se subían al autobús con sus boletos en mano buscando un asiento. Las mujeres con hijos pequeños los confortaban para el largo viaje.


من بە زۆر شوێنی خۆم لە تەنیشت پەنجەرەیەكەوە كردەوە. ئەو كەسەی لە تەنیشت منەوە دانیشتبوو، كیسەیەكی لایلۆنی سەوزی بە توندی لەناو دەستدا گرتبوو. ئەو نه‌عله‌کی کۆنی لە پێدا بوو، چاکه‌تێکی كۆنی لەبەردابوو، ئەو پەشۆكا دیار بوو.

Me apretujé al lado de una ventana. La persona a mi lado sujetaba con fuerza una bolsa de plástico verde. Llevaba sandalias viejas, un abrigo harapiento, y se veía nervioso.


تەماشای دەرەوەی پاسه‌که‌م كرد و زانیم خەریكە دێیەكەم بە جێ دێڵم. ئەو جێگایەی كە تێیدا گەورە ببووم. من ده‌چوومه شارێكی گەورە.

Miré por la ventana del autobús y me di cuenta de que estaba dejando atrás mi aldea, el lugar donde había crecido. Ahora me iba a la gran ciudad.


هەموو كەلوپەلەكان بار كران و گەشتیاره‌كانیش لە شوێنەكانیان دانیشتن. دەستفرۆشەكان هێشتا بە پاڵەپەستۆ دەهاتنە ناو پاسه‌که، بۆ ئەوەی شتەكانیان بە گەشتیارەكان بفرۆشن. هەموویان ناوی ئەو شتانەیان ده‌گوت كرد كە بۆ فرۆشتن پێیان بوو. من پێموابوو ئه‌و وشانه‌ی گوێم لێبوون، زۆر سەیر بوون.

Terminaron de cargar el autobús y todos los pasajeros se sentaron. Los vendedores ambulantes se apretujaron para entrar a venderle sus productos a los pasajeros. Gritaban los nombres de lo que tenían para vender. Las palabras me parecían graciosas.


هەندێك لە گەشتیارەكان خواردنەوەیان كڕی، هه‌ندێکیشیان چه‌ره‌ساتیان كڕی و دەستیان بە خواردن كرد. ئەوانە‌ی پارەیان نەبوو، وەكوو من، تەنیا تەماشایان ده‌كرد.

Algunos pasajeros compraron bebidas, otros compraron pequeños refrigerios y empezaron a comer. Los que no tenían dinero, como yo, solamente nos quedamos mirando.


ئەو جموجۆڵانە بە لێدانی هۆڕنی پاسه‌‌که كۆتاییان پێ هات، که ئه‌وه ئاماژه‌یه‌ک بوو بۆ ئه‌وه‌ی كە ئێمە ئامادەین بۆ رۆیشتنین. شاگرد شوفیرێك هاواری كرد كە دەستفرۆشەكان دەبێ بڕۆنە دەرەوە.

Todo este ajetreo fue interrumpido por el claxon del autobús, señal de que estábamos listos para partir. El pregonero gritó a los vendedores ambulantes para que se bajaran.


دەستفرۆشەكان پاڵیان بە یەكترەوە نا بۆ ئەوەی لە پاسه‌که‌ بچنە خوارەوە. هەندێكیان باقی پارەكانیان بە گەشتیارەكان دایەوە. هه‌ندێکیشیان له کۆتایی کات هه‌وڵیان دا شتی زیاتر بفرۆشن.

Los vendedores ambulantes se empujaban para salir del autobús. Algunos le entregaron su cambio a los pasajeros. Otros intentaron vender productos por última vez.


كاتێك كە پاسه‌که وێستگەكەی بە جێهێشت، من لە پەنجەرەوە تەماشای دەرەوەم كرد. بیرم لەوە ده‌كردەوە كە ئایا جارێكی دیكە دەتوانم بۆ گوندەكەم بگەڕێمەوە.

Mientras el autobús partía desde la estación, miré por la ventana. Me preguntaba si alguna vez volvería a mi aldea.


هەرچی سەفەرەكە بەرەو پێشەوە دەچوو هەوای ناو پاسه‌‌که زۆر گەرمتر دەبوو. من چاوەكانم داخست و بەو هیوایەی خەوم لێ بكەوێت.

A medida que pasaba el tiempo, el autobús se puso muy caluroso. Cerré los ojos con la esperanza de quedarme dormido.


بەڵام بیرم هەر له لای ماڵەوە بوو. ئایا دایكم سەلامەت دەبێ؟ ئایا دەتوانم هیچ قازانجێك لە كەروێشكەكانم بكەم؟ ئایا براكەم لە بیری دەبێ داره ساواکانم ئاو بدات؟

Pero volví a pensar en mi casa. ¿Estará a salvo mi madre? ¿Traerán dinero mis conejos? ¿Se acordará mi hermano de regar los árboles que planté?


لە رێگا توانیم نێوی ئەو جێگایەی شارە گەورەكە لە بەر بكەم كە مامم لێی دەژیا. له به‌ر خۆوه قسه‌م کردن، هه‌تا خه‌وم لێکه‌وت.

Mientras viajaba, recitaba el nombre del lugar donde vivía mi tío en la gran ciudad. Seguí murmurando ese nombre mientras dormía.


نۆ كاتژمێر دواتر، بە دەنگێکی بەرز وه‌خەبەر هاتم كە بانگی گەشتیارەكانان دەكرد بۆ گەڕانەوە بۆ گوندەكەم. منیش جانتا چكۆلەكەم هەڵگرت و لە پاسه‌که هاتمه‌ خوارێ.

Nueve horas más tarde, desperté escuchando fuertes golpeteos y gritos llamando a los pasajeros que viajaban de vuelta a mi aldea. Tomé mi pequeño morral y me bajé del autobús.


ئه‌و پاسه‌ی ده‌گه‌ڕایه‌وه بە خێرایی پڕ بوو. گرنگترین شت ئێستا بۆ من ئەوە بوو كە بە دوای ماڵی ماممدا بگەڕێم.

El autobús de vuelta a mi aldea se llenó rápidamente. Pronto empezaría su viaje de vuelta al este. Por ahora, lo más importante para mí era empezar a buscar la casa de mi tío.


Texto: Lesley Koyi, Ursula Nafula
Ilustraciones: Brian Wambi
Translated by: Agri Afshin
Lengua: kurdo sorani
Nivel: Nivel 3
Fuente: The day I left home for the city del African Storybook
Licencia Creative Commons
Esta obra está bajo una Creative Commons Atribución 4.0 Internacional.
Opciones
Regresar a lista de cuentos Descargar PDF