“Bontle and Mpho and Lerato, go out and play!” Mme said to us. “I don’t want you under my feet.” We ran out of the house.
“Kom ons gaan na die rivier toe,” het Lerato gesê. “Dis koeler daar.”
“Maar Ma het gesê ons mag nie swem nie,” het Bontle gekeer.
“Ons sal nie swem nie,” sê Lerato. “Ons sal net in die water speel.”
“Let’s go to the river,” Lerato said. “It’s cooler there.” “But Mme told us not to swim in the river,” said Bontle. “We won’t swim,” answered Lerato. “We’ll just play in the shade next to the water.”
Maar speel maak ’n mens warm, al is jy onder die bome langs die rivier. Eers het ons ons skoene uitgetrek.
Maar ons het steeds warm gekry.
Toe trek ons ons hemde en rompe uit.
Maar ons het steeds warm gekry.
But playing libeke is hot work, even when you’re under the trees next to the river. First we took off our shoes. But we were still hot. Then we took off our shirts and skirts. But we were still hot.
Ons het ons voete in die water gesit om af te koel. Toe spat ons mekaar nat.
Gou was ons sommer sopnat.
“Oh come on! Let’s swim,” said Mpho. “Mme will never know.” We swam and swam and forgot about the time.
Die son het naderhand al gesak. Dit het koeler geword.
Waar was ons klere?
Ons het onder die bome gesoek. Ons het in die bosse gesoek. Ons het oral gesoek.
The sun started to go down, and the day began to cool. Where were our clothes?
Naby die rivier het ’n paar koeie op die soet gras gewei.
Bontle het opgekyk. “Kyk na daardie koei! Wat is daar in haar mond?”
“Sy eet ’n blom,” het Lerato geantwoord.
There were some cows near the river, enjoying the sweet grass. Bontle looked up, “Look at that cow! What’s in her mouth?” “She’s eating a red flower,” said Lerato. “It’s not a red flower,” shouted Mpho. “It’s your shirt!”
Toe sien ons ’n ander koei wat aan ’n blou ding kou.
“Dis my romp!” het Bontle geroep.
“Yiblawuzi yakho!” Saza sajonga kwenye imazi yenkomo. Ihlafuna into eblowu. “Sisiketi sam!” watsho uBontle.
We looked at another cow who was chewing something blue. “That’s my skirt!” shouted Bontle.
Ons het uiteindelik bewend in ons onderklere huis toe gegaan. Maar ons het nie net gebewe omdat dit koud was nie.
“Dit was die koeie,” het ons gehuil. “Die koeie het ons klere geëet.”