Когда мама Симбегвайр умерла, ей было очень грустно. Папа Симбегвайр делал всё для своей дочери. Они снова научились быть счастливыми без мамы Симбегвайр. Каждое утро они садились и говорили о том, что ждёт их сегодня. Каждый вечер они делали ужин вместе. Они мыли посуду, и папа Симбегвайр помогал ей с домашней работой.
Simbegwire była bardzo smutna, kiedy zmarła jej matka. Ojciec Simbegwire starał się jak najlepiej zajmować swoją córką. Powoli nauczyli się żyć na nowo sami i byli szczęśliwi. Każdego ranka siadali razem i planowali nowy dzień. Każdego wieczoru, przygotowywali wspólnie obiad i zmywali razem naczynia, a potem ojciec Simbegwire pomagał jej odrabiać lekcje.
Однажды папа Симбегвайр пришёл домой позже чем обычно. “Где ты, дочка?” позвал он. Симбегвайр побежала к своему отцу. Она остановилась когда увидела, что он держит за руку женцину. “Я хочу познакомить тебя с кем-то особенным, дочка. Это Анита,” сказал он.
Pewnego dnia, ojciec Simbegwire wrócił do domu później niż zwykle. „Gdzie jesteś dziecko?” – zawołał. Simbegwire podbiegła do taty, ale zatrzymała się gdy zobaczyła, że ojciec trzyma za rękę obcą kobietę. „Moje dziecko, chciałbym abyś poznała kogoś wyjątkowego. To jest Anita” – powiedział, uśmiechając się.
“Привет, Симбегвайр, твой папа много говорил мне о тебе,” сказала Анита. Но она не улыбнулась и не взяла девочку за руку. Папа Симбегвайр был счастлив и взволнован. Он говорил о том, как они будут жить втроём, и о том, какая у них будет хорошая жизнь. “Дочка, я надеюсь, Анита сможет стать тебе матерью,” сказал он.
„Witaj Simbegwire, Twój tato wiele mi o Tobie opowiadał” – powiedziała Anita. Jednak Anita nie uśmiechnęła się, ani nie podała dziewczynce ręki. Ojciec Simbegwire był bardzo szczęśliwy i podekscytowany. Opowiadał, jak cudownie będzie gdy zamieszkają razem we trójkę. „Moje dziecko, mam nadzieję, że zaakceptujesz Anitę jako swoją matkę” – powiedział.
Жизнь Симбегвайр изменилась. Теперь у неё не было времени сидеть с папой по утрам. Анита давала ей так много работы по дому, что она уставала слишком сильно, чтобы делать уроки по вечерам. После ужина она сразу шла спать. Только разноцветное одеяло, которое мама подарила Симбегвайр, приносило ей радость. Папа Симбегвайр, похоже, не замечал, что его дочь была несчастлива.
Życie Simbegwire zupełnie się odmieniło. Dziewczynka nie miała już czasu na poranne rozmowy z ojcem. Anita zlecała jej tak wiele obowiązków domowych, że Simbegwire była zbyt zmęczona aby odrabiać lekcje. Chodziła spać zaraz po kolacji. Jej jedyną pociechą był kolorowy kocyk, który dostała od matki. Ojciec Simbegwire zdawał się nie widzieć, że dziewczynka jest nieszczęśliwa.
Через несколько месяцев папа Симбегвайр сказал, что уезжает. “Мне нужно уехать по работе,” сказал он. “Но я знаю, что вы присмотрите друг за другом.” Симбегвайр поникла, но ее папа этого не заметил. Анита ничего не сказала. Она была недовольна.
Kilka miesięcy później, ojciec powiedział Simbegwire i Anicie, że ze względu na pracę musi wyjechać na jakiś czas. „Wiem, że będziecie opiekować się sobą nawzajem” – powiedział. Na twarzy Simbegwire pojawiło się rozczarowanie, lecz ojciec tego nie zauważył. Anita nic nie powiedziała, ale również nie była szczęśliwa.
Жизнь Симбегвайр стала хуже. Если она не доделывала работу по дому или жаловалась, Анита била её. А за ужином женщина съедала почти всё, и оставляла Симбегвайр только объедки. Каждый вечер Симбегвайр плакала перед сном, обнимая одеяльце своей мамы.
Życie Simbegwire stało się jeszcze cięższe. Jeśli nie skończyła wszystkich prac domowych lub narzekała, Anita biła ją. Kobieta zjadała prawie cały obiad sama, zostawiając dziewczynce tylko resztki. Każdej nocy Simbegwire zasypiała z płaczem, tuląc się do kocyka od mamy.
Однажды утром Симбегвайр проснулась позже чем обычно. “Ленивая девчонка!” закричала Анита. Она скинула Симбегвайр с кровати. Драгоценное одеяльце зацепилось за гвоздь и порвалось пополам.
Pewnego ranka, dziewczynka zaspała. „Ty leniwa dziewczyno!” – krzyczała Anita, wyciągając ją z łóżka. Bezcenny kocyk zaczepił się o gwóźdź i rozdarł na pół.
Симбегвайр очень расстроилась. Она решила уйти из дома. Она взяла кусочки одеяла её мамы, взяла немного еды и ушла из дома. Она пошла по дороге, по которой уехал её папа.
Simbegwire była bardzo rozgoryczona. Zdecydowała, że ucieknie z domu. Spakowała kawałki kocyka, jedzenie i opuściła dom. Podążyła drogą, którą odjechał ojciec.
Когда пришёл вечер, она забралась на дерево у ручья и сделала себе постель из веток. Засыпая она пела: “Мама, мама, мама, ты оставила меня. Ты ушла от меня и не вернулась. Папа меня больше не любит. Мама, когда же ты вернёшься? Ты оставила меня.”
Kiedy nadszedł wieczór, wspięła się na wysokie drzewo niedaleko strumienia i przygotowała sobie łóżko w gałęziach drzewa. Kiedy zasypiała, nuciła: „Mamo, mamo, mamo, zostawiłaś mnie. Opuściłaś i nigdy już nie wróciłaś. Ojciec już mnie nie kocha. Matko, kiedy wrócisz do mnie? Zostawiłaś mnie.”
На следующее утро Симбегвайр снова пропела эту песню. Когда женщины пришли стирать одежду в ручье, они услышали грустную песню, доносящуюся из высокого дерева. Они подумали, что это ветер шумел среди листьев и продолжили работать. Но одна из женщин прислушалась к песне.
Następnego ranka, Simbegwire znów nuciła swoją piosenkę. Kobiety, które przyszły uprać swoje ubrania nad strumieniem, usłyszały smutną piosenkę dobiegającą z wysokiego drzewa. Pomyślały, że to tylko liście szeleszczą na wietrze i pracowały dalej, lecz jedna z kobiet uważnie przysłuchiwała się piosence.
Женщина посмотрела вверх на дерево. Когда она увидела девочку и кусочки разноцветного одеяльца, она заплакала, “Симбегвайр, дочка моего брата!” Другие женщины перестали стирать и помогли Симбегвайр спуститься с дерева. Её тетя обняла девочку и попыталась её успокоить.
Kobieta spojrzała w górę i w koronie drzewa ujrzała dziewczynkę i jej potargany kocyk. „Simbegwire, córeczko mojego brata!” – zapłakała. Inne kobiety przestały prać i pomogły Simbegwire zejść z drzewa. Ciotka przytuliła dziewczynkę i próbowała ją uspokoić.
Тётя Симбегвайр взяла девочку к себе домой. Она дала ей тёплой еды и укрыла её маминым одеяльцем. В этот вечер Симбегвайр плакала засыпая, но это были слезы облегчения. Она знала, что тётя о ней позаботится.
Ciotka zabrała dziewczynkę do swojego domu, gdzie ją nakarmiła i położyła do łóżka razem z kocykiem matki. Tej nocy Simbegwire płakała przed zaśnięciem, ale były to łzy ulgi. Wiedziała, że ciotka się nią zaopiekuje.
Когда папа Симбегвайр вернулся домой, он увидел, что комната девочки пуста. “Что случилось, Анита?” спросил он её неспокойно. Женщина объяснила, что Симбегвайр ушла из дома. “Я хотела, чтобы она уважала меня,” сказала она. Но, наверное, я была слишком строга. Папа Симбегвайр вышел из дома и пошёл к ручью. Он пошёл дальше к деревне своей сестры, чтобы спросить, не видела ли она Симбегвайр.
Kiedy ojciec Simbegwire wrócił do domu, zastał pokój dziewczynki pusty. „Co się stało Anito?” – zapytał z ciężkim sercem. Kobieta wytłumaczyła mu, że córka uciekła. „Chciałam aby mnie szanowała”, – odpowiedziała – „ale możliwe, że byłam zbyt surowa.” Ojciec Simbegwire wyszedł z domu i udał się w kierunku strumienia. Potem poszedł do wioski, gdzie mieszkała jego siostra, aby dowiedzieć się czy przypadkiem nie widziała Simbegwire.
Симбегвайр играла со своими братьями и сёстрами и увидела папу издалека. Она испугалась, что он рассердится и побежала в дом прятаться. Но её папа подошёл к ней и сказал: “Симбегвайр, ты нашла идеальную мать, которая любит и понимает тебя. Я горжусь тобой и люблю тебя.” Они согласились, что Симбегвайр останется с тётей сколько пожелает.
Simbegwire bawiła się z kuzynami, gdy z daleka zauważyła tatę. Ukryła się w domu, bo bała się, że ojciec jest na nią zły. Lecz ojciec powiedział: „Simbegwire, znalazłaś dla siebie idealną matkę, matkę która Cię kocha i rozumie. Jestem z Ciebie bardzo dumny i kocham Cię.” Uzgodnili, że Simbegwire zostanie z ciotką tak długo jak tylko zechce.
Её папа навещал её каждый день. Однажды он пришёл с Анитой. Она потянулась к Симбегвайр. “Прости, малыш, я была неправа,” заплакала она. “Дашь мне попробовать ещё раз?” Симбегвайр посмотрела на взволнованное лицо отца. Она медленно шагнула навстречу и обняла Аниту.
Ojciec odwiedzał ją codziennie. Pewnego dnia przyszedł z Anitą. Kobieta wyciągnęła dłoń w stronę dziewczynki i powiedziała: „Jest mi tak przykro maleńka, myliłam się”. „Czy dasz mi jeszcze jedną szansę?” Simbegwire spojrzała na zatroskaną twarz ojca, po czym powoli podeszła do Anity i przytuliła się do niej.
На следующей неделе Анита пригласила Симбегвайр с её братьями, сёстрами и тётей на ужин. Что это был за праздник! Анита приготовила любимые блюда Симбегвайр, и все ели досыта. Потом дети играли, а взрослые разговаривали. Симбегвайр чувствовала себя счастливо и храбро. Она решила что скоро, очень скоро она вернётся домой жить со своим папой и мачехой.
W następnym tygodniu, Anita zaprosiła Simbegwire oraz jej ciotkę i kuzynów do domu na obiad. Ale to była uczta! Anita przygotowała ulubione potrawy dziewczynki i każdy mógł najeść się do syta. Potem dzieci poszły się bawić, a dorośli rozmawiali. Simbegwire była szczęśliwa. Zdecydowała, że już niedługo wróci do domu rodzinnego, aby zamieszkać z ojcem i macochą.
