Isang araw, may dalang maraming prutas si mama.
어느 날, 엄마가 과일은 많이 가져오셨어요.
“Kelan namin iyan pwedeng kainin?” tanong namin.
“Mamayang gabi,” sagot ni Mama.
“과일을 언제 먹을 수 있어요?” 우리는 물어요. “우린 과일을 오늘 밤에 먹을거야,” 엄마가 말씀하세요.
Pero matakaw si Rahim at hindi siya makapaghintay. Tumikim ng isa at dinagdagan pa ng marami.
내 동생 라힘은 욕심쟁이에요. 모든 과일을 맛봐요. 많이 먹어요.
“Naku! Tingnan ninyo ang ginawa ni Rahim!” sigaw ni bunso.
“Matakaw si Rahim, at matigas ang ulo,” sabi ko.
“라힘 형이 한 짓을 보세요!” 우리 작은 남동생이 외쳐요. “라힘은 못되고 이기적이에요,” 내가 말해요.
Galit din kami pero ayaw magsisi ni Rahim.
우린 라힘에게 화가 났어요. 하지만 라힘은 미안해하지 않아요.
“Hindi po ba mapaparusahan si Rahim?” tanong ni bunso.
“라힘을 벌주지 않으실 거에요?” 작은 남동생이 여쭤보아요.
“Magsisisi ka, Rahim,” banta ni Mama.
“라힘, 넌 곧 미안하게 될거야,” 엄마가 경고하셨어요.
At sumama nga ang pakiramdam ni Rahim.
라힘은 아프기 시작해요.
“Aray! Sakit ng tiyan ko,” bulong niya.
“제 배가 너무 아파요,” 라힘이 속삭여요.
Tama nga si Mama. Pinaparusahan na si Rahim ng prutas!
엄마는 이럴 줄 아셨어요. 과일이 라힘을 벌주고 있어요!
Humingi ng tawad si Rahim. “Hinding-hindi na ako magiging masiba,” pangako niya. At pinagbigyan namin siya.
나중에, 라힘이 우리에게 사과해요. “난 다신 절대 욕심 부리지 않을게,” 하고 약속해요. 그리고 우린 모두 그를 믿어요.
