Zurück zur Geschichteliste

ئەو رۆژەی ماڵەوەم به‌ جێهێشت بۆ مەبەستی چوونه شار Als ich mein Zuhause verließ und in die Stadt zog

Lesley Koyi, Ursula Nafula

Brian Wambi

Agri Afshin

Kurdish (Sorani)

Niveau 3

Zu dieser Geschichte ist noch kein Audio verfügbar.

وێستگە‌ی بچووكی پاسی گونده‌که‌‌ی ئێمه، قه‌ره‌باڵغ و پڕ له پاس بوو. لەسەر زەویەكە شتی زۆری لێ بوو كە دەبوایە بار كرابان. شاگردی‌ شوفێرەكان بە دەنگی بەرز ناوی ئەو شوێنانەیان ده‌گوت كە پاسه‌کان بۆی دەچوون.

Der kleine Busbahnhof in meinem Dorf war voll mit Leuten und überladenen Bussen und auf dem Boden lag noch mehr Gepäck, das verladen werden musste. Händler riefen die Namen der Städte, wo ihre Busse hinfuhren.

گوێم لە دەنگی شاگردشۆفیرێك بوو كە هاواری دەكرد: “شار !شار! به‌ره‌و رۆژئاوا!” ئەوە ئەو پاسه بوو كە من دەبوایە سواری بم.

„Stadt! Stadt! Richtung Westen!“ hörte ich einen Händler rufen. Diesen Bus musste ich nehmen.

ئه‌و پاسه‌ی بۆ شار ده‌چوو خەریك بوو پڕ بێ، بەڵام خەڵكه‌که هەر پاڵیان بە یەكترەوە دەنا بۆ ئەوەی بێنه ژوور و سوار بن. هەندێك بارەكانی خۆیان خستە ناو سندووقی ژێر پاسه‌که. هه‌ندێکیشیان هێنایانە ناو پاسەكە و لەسەر ڕه‌فه‌ی ژوورەوەیان دانا.

Der Bus in die Stadt war fast voll, aber mehr Menschen versuchten, noch einen Platz zu ergattern. Manche verstauten ihr Gepäck unter dem Bus, andere auf den Ablagen drinnen.

گەشتیارە نوێیەكان بڵیتەكانیان بە توندی لەناو دەستیان گرتبوو و لەناو پاسه قەرەباڵغەكەدا بە دوای شوێنێكدا دەگەڕان که له سه‌ری دانیشن. ئەو ژنانەی كە منداڵی چكۆلەیان پێ بوو، هەوڵیان دهدا شوێنێكی گونجاو بۆ منداڵەكانیان دروست بكەن بۆ گەشتە دووره‌که.

Neue Passagiere hielten ihr Ticket fest in der Hand, während sie nach einem Platz in dem vollen Bus suchten. Frauen mit kleinen Kindern bereiteten sie für die lange Reise vor.

من بە زۆر شوێنی خۆم لە تەنیشت پەنجەرەیەكەوە كردەوە. ئەو كەسەی لە تەنیشت منەوە دانیشتبوو، كیسەیەكی لایلۆنی سەوزی بە توندی لەناو دەستدا گرتبوو. ئەو نه‌عله‌کی کۆنی لە پێدا بوو، چاکه‌تێکی كۆنی لەبەردابوو، ئەو پەشۆكا دیار بوو.

Ich quetschte mich an ein Fenster. Der Mann neben mir umklammerte seinen grünen Plastikbeutel. Er trug alte Sandalen und einen abgetragenen Mantel. Er sah nervös aus.

تەماشای دەرەوەی پاسه‌که‌م كرد و زانیم خەریكە دێیەكەم بە جێ دێڵم. ئەو جێگایەی كە تێیدا گەورە ببووم. من ده‌چوومه شارێكی گەورە.

Ich schaute nach draußen und mir wurde klar, dass ich dabei war, mein Dorf, den Ort, wo ich aufgewachsen war, zu verlassen. Ich war auf dem Weg in die große Stadt.

هەموو كەلوپەلەكان بار كران و گەشتیاره‌كانیش لە شوێنەكانیان دانیشتن. دەستفرۆشەكان هێشتا بە پاڵەپەستۆ دەهاتنە ناو پاسه‌که، بۆ ئەوەی شتەكانیان بە گەشتیارەكان بفرۆشن. هەموویان ناوی ئەو شتانەیان ده‌گوت كرد كە بۆ فرۆشتن پێیان بوو. من پێموابوو ئه‌و وشانه‌ی گوێم لێبوون، زۆر سەیر بوون.

Der Bus war fertig beladen und alle Passagiere saßen nun. Straßenverkäufer drängten sich immer noch in den Bus, um den Passagieren ihre Waren zu verkaufen. Sie alle riefen die Dinge aus, die sie anzubieten hatten. Die Wörter klangen so lustig für mich.

هەندێك لە گەشتیارەكان خواردنەوەیان كڕی، هه‌ندێکیشیان چه‌ره‌ساتیان كڕی و دەستیان بە خواردن كرد. ئەوانە‌ی پارەیان نەبوو، وەكوو من، تەنیا تەماشایان ده‌كرد.

Einige Passagiere kauften Getränke, andere kauften kleine Snacks und aßen. Die, die kein Geld hatten, so wie ich, sahen bloß zu.

ئەو جموجۆڵانە بە لێدانی هۆڕنی پاسه‌‌که كۆتاییان پێ هات، که ئه‌وه ئاماژه‌یه‌ک بوو بۆ ئه‌وه‌ی كە ئێمە ئامادەین بۆ رۆیشتنین. شاگرد شوفیرێك هاواری كرد كە دەستفرۆشەكان دەبێ بڕۆنە دەرەوە.

Dieses Geschehen wurde vom Hupen des Busses unterbrochen, ein Zeichen, dass wir bereit für die Abfahrt waren. Der Händler rief den Straßenverkäufern zu auszusteigen.

دەستفرۆشەكان پاڵیان بە یەكترەوە نا بۆ ئەوەی لە پاسه‌که‌ بچنە خوارەوە. هەندێكیان باقی پارەكانیان بە گەشتیارەكان دایەوە. هه‌ندێکیشیان له کۆتایی کات هه‌وڵیان دا شتی زیاتر بفرۆشن.

Die Verkäufer schubsten sich gegenseitig, um nach draußen zu gelangen. Manche gaben Wechselgeld aus. Andere versuchten, noch schnell etwas zu verkaufen.

كاتێك كە پاسه‌که وێستگەكەی بە جێهێشت، من لە پەنجەرەوە تەماشای دەرەوەم كرد. بیرم لەوە ده‌كردەوە كە ئایا جارێكی دیكە دەتوانم بۆ گوندەكەم بگەڕێمەوە.

Als der Bus den Busbahnhof verließ, blickte ich aus dem Fenster. Ich fragte mich, ob ich jemals in mein Dorf zurückkommen würde.

هەرچی سەفەرەكە بەرەو پێشەوە دەچوو هەوای ناو پاسه‌‌که زۆر گەرمتر دەبوو. من چاوەكانم داخست و بەو هیوایەی خەوم لێ بكەوێت.

Je länger wir fuhren, desto wärmer wurde es im Bus. Ich schloss meine Augen und versuchte zu schlafen.

بەڵام بیرم هەر له لای ماڵەوە بوو. ئایا دایكم سەلامەت دەبێ؟ ئایا دەتوانم هیچ قازانجێك لە كەروێشكەكانم بكەم؟ ئایا براكەم لە بیری دەبێ داره ساواکانم ئاو بدات؟

Aber in Gedanken war ich noch zu Hause. Wird meine Mutter in Sicherheit sein? Werden meine Hasen Geld einbringen? Wird mein Bruder daran denken, meine Baumsetzlinge zu gießen?

لە رێگا توانیم نێوی ئەو جێگایەی شارە گەورەكە لە بەر بكەم كە مامم لێی دەژیا. له به‌ر خۆوه قسه‌م کردن، هه‌تا خه‌وم لێکه‌وت.

Während der Fahrt prägte ich mir den Ort ein, wo mein Onkel in der großen Stadt wohnt. Ich murmelte ihn immer noch vor mich hin, als ich einschlief.

نۆ كاتژمێر دواتر، بە دەنگێکی بەرز وه‌خەبەر هاتم كە بانگی گەشتیارەكانان دەكرد بۆ گەڕانەوە بۆ گوندەكەم. منیش جانتا چكۆلەكەم هەڵگرت و لە پاسه‌که هاتمه‌ خوارێ.

Neun Stunden später wachte ich von lautem Gepolter und der Passagieransage für mein Dorf auf. Ich nahm meine kleine Tasche und sprang aus dem Bus.

ئه‌و پاسه‌ی ده‌گه‌ڕایه‌وه بە خێرایی پڕ بوو. گرنگترین شت ئێستا بۆ من ئەوە بوو كە بە دوای ماڵی ماممدا بگەڕێم.

Der Bus zurück ins Dorf füllte sich schnell. Bald würde er zurück Richtung Osten fahren. Das wichtigste für mich war es nun, das Haus meines Onkels zu finden.

Geschrieben von: Lesley Koyi, Ursula Nafula

Illustriert von: Brian Wambi

Übersetzt von: Agri Afshin

Sprache: Kurdish (Sorani)

Niveau: Niveau 3

Quelle: The day I left home for the city aus African Storybook

Creative Commons Lizenz

Dieses Werk ist unter einer Creative Commons Namensnennung 4.0 Lizenz lizenziert.

Weitere Niveau 3 Geschichten lesen:

تۆوێكی بچووك، چیرۆكی وانگاری ماتای نوزیبێله و سێ تاڵە موو مریشك و هەزارپێ جاشك گۆرانیه‌کانی ساكیما ئانانسی و زانایی مریشك و هەڵۆ

Optionen

Zurück zur Geschichteliste