Noong unang panahon, may isang masayang mag-anak.
Il était une fois une famille bien heureuse.
Pawang mga lalaki ang mga anak at hindi sila kailanman nag-aaway. Tinutulungan nila ang kanilang magulang sa bukid at sa gawaing-bahay.
Ils ne se disputaient jamais. Ils aidaient leurs parents à la maison et dans les champs.
Malaya nilang nagagawa ang anuman, maliban sa isang bagay. Hindi sila maaaring lumapit sa apoy.
Mais ils n’avaient pas le droit de s’approcher d’un feu.
Sa gabi lamang sila nagtatrabaho dahil sila ay mga sera!
Ils devaient faire tout leur travail pendant la nuit. Puisqu’ils étaient faits de cire !
Ngunit pinangarap ng isa na makita ang araw.
Mais un des garçons désirait se promener au soleil.
Isang umaga, hindi niya nalabanan ang matinding pag-aasam. Pinigilan siya ng kanyang mga kapatid…
Un jour son désir était trop puissant. Ses frères l’avertirent…
Subalit huli na ang lahat! Siya ay nalusaw na ng mainit na araw.
Mais c’était trop tard ! Il fondit au soleil brûlant.
Labis na nalungkot ang mga batang sera sa nakitang dinanas ng kapatid.
Les enfants de cire étaient si tristes de voir leur frère fondre.
Kaya gumawa sila ng paraan upang matupad ang kanyang pangarap. Sama sama nilang hinubog ang serang labi ng kapatid at ginawa itong ibon.
Mais ils firent un plan. Ils façonnèrent le morceau de cire fondue en oiseau.
Dinala nila ang ibon sa tuktok ng bundok.
Ils apportèrent leur frère l’oiseau jusqu’au sommet d’une montagne haute.
At sabay ng pagsikat ng araw, lumipad ang ibon tungo sa liwanag ng araw, na may awit na taglay.
Et lorsque le soleil se leva, il s’envola vers la lumière du matin en chantant.
