L’enregistrement audio de cette histoire est actuellement indisponible.
Toropong e phetheselang ya Nairobi,
hole le bophelo ba tsotello ba hae, ho ne
ho dula bashanyana ba se nang mahae.
Ba ne ba amohela letsatsi ka leng ka
moo le neng le tla kateng.
Hoseng ho hong, bashanyana ba ne ba
pakela dimmata tsa bona ka mora ho
robala dipheivementeng tse batang. Ho
iphuthumatsa, ba ne ba besa
mollo ka matlakala.
Hara sehlopha sa bashanyana ho ne ho
le ya bitswang Magozwe. E ne e le yena
e monyenyane ho ba feta.
Dans la ville animée de Nairobi, loin d’un climat familial attentif et aimant, vivait un groupe de jeunes sans-abris. Ils vivaient au jour le jour. Un matin, les garçons remballaient leurs matelas après avoir dormi sur le trottoir tout froid. Pour braver le froid, ils avaient fait un feu à l’aide de détritus. Parmi ces jeunes garçons se trouvait Magozwe. C’était le plus jeune d’entre eux.
Ha batswadi ba Magozwe ba hlokahala,
o ne a le dilemo di hlano feela. O ile a
ya dula le malomae. Monna enwa o ne a
sa kgathalle ngwana. O ne a sa fe
Magozwe
dijo tse lekaneng. O ne a sebedisa
moshanyana enwa ka thata.
Quand Magozwe perdit ses parents, il n’avait que cinq ans. Après leur décès, il alla s’installer avec son oncle, mais ce dernier n’avait pas une once d’affection pour Magozwe. Il ne lui donnait pas assez de nourriture et le faisait travailler très dur.
Ha Magozwe a ne a ipelaetsa kapa a
botsa potso, malomae o ne
a mo shapa. Ha Magozwe a ne a botsa
hore na a ka ya sekolong, malomae o ne
a mo shapa mme a re, “O sethoto haholo
hore o ka ithuta eng kapa eng.”
Ka mora dilemo tse tharo tsa tshwaro
ena Magozwe o ile a baleha ha
malomae. O ile a qala ho phela
seterateng.
Si Magozwe avait le malheur de se plaindre ou de répliquer, son oncle le frappait. Quand Magozwe demandait s’il pouvait aller à l’école, son oncle le frappait de plus belle, lui disant : « Tu es trop stupide pour apprendre quoi que ce soit. » Après avoir supporté ce traitement pendant trois ans, Magozwe s’enfuit de chez son oncle et commença à vivre dans la rue.
Bophelo ba seterateng bo ne bo le thata
mme boholo ba bashanyana ba ne ba
sokola letsatsi ka leng ho fumana dijo.
Ka nako tse ding ba
ne ba tshwarwa, ka nako tse ding ba
shatjwa. Ha ba ne ba kula, ho ne ho se ya
ba thusang.
Sehlopha se ne se phela ka tjheletenyana
eo se neng se fuwa
ka ho kopa, le ka ho rekisa dipolasitiki le
dintho tse ding tse sebediswang
hape.
Bophelo bo ne bo le thata haholo ka baka
la dintwa tsa dihlopha tse lwantshanang
tse neng di batla
taolo dikarolong tse ding tsa toropo.
La vie dans la rue était difficile et la plupart des garçons avaient du mal à se procurer de la nourriture. Il leur arrivait de se faire arrêter, et quelquefois, ils se faisaient tabasser. Lorsqu’ils étaient malades, il n’y avait personne pour les aider. Le groupe dépendait du peu d’argent gagné en mendiant, ou en vendant des plastiques ou autres objets recyclables. Les bagarres avec les autres groupes qui voulaient contrôler toute la ville rendait leur vie encore plus difficile.
Tsatsi le leng Magozwe o ne a ntse a
sheba ka hara meqomo ya matlakala, ha
a tla fumana buka ya dipale e marantha.
O ile a tlosa ditshila ho
yona mme a e Kenya ka mokotlaneng wa
hae.
Tsatsi ka leng ka mora moo, o ne a e
ntsha a sheba ditshwantsho. O ne a sa
tsebe ho bala mantswe.
Un jour, Magozwe fouilla dans la poubelle et trouva un vieux livre. Il le dépoussiéra et le mit dans son sac. Les jours suivants, il prit l’habitude de sortir son livre de son sac et d’en regarder les images. Il ne savait pas lire.
Ditshwantsho di ne di pheta pale ya
moshanyana ya ileng a hola ho ba
mokganni wa sefofane.
Magozwe o ne a dula a lora le motsheare
ka ho ba mokganni wa sefofane. Ka nako
tse ding o ne a ipona e le yena
moshanyana wa paleng.
Les images racontaient l’histoire d’un garçon qui, quand il était devenu grand, devint pilote. Magozwe rêvait qu’il était pilote. Quelquefois, il imaginait qu’il était le garçon dans l’histoire.
Ho ne ho bata mme Magozwe a eme ka
thoko le tsela a ntse a kopa. Monna a tla
ho yena . “Dumela, ke nna Thomas.
Kesebetsa haufi le mona, sebakeng seo
o ka fumanang seo o ka se jang,” ha
rialo monna eo.
A supa ntlo e tshehla ka marulelo a
bolou. “ Ke tshepa hore o tla ya moo ho
ya fumana dijo.?” A botsa. Magozwe a
sheba monna, a ba a sheba ntlo.
“Mohlomong,” a rialo, a bile a tsamaya.
Il faisait froid. Magozwe se tenait dans la rue, mendiant, quand soudain un homme s’approcha de lui et dit : « Bonjour, je m’appelle Thomas. Je travaille tout près d’ici, dans un endroit où tu pourras manger », dit-il. Il lui montra au loin une maison jaune au toit bleu. « J’espère que tu viendras manger », lui dit-il. Magozwe regarda l’homme, puis la maison, et lui répondit : « Peut-être », puis il s’en alla.
Ka mora dikgwedi tse ileng tsa latela,
bashanyana ba hlokang mahae ba
tlwaela ho bona Thomas moo. O ne a
rata ho bua le batho, haholoholo batho
ba phelang diterateng.
Thomas o ne a mamela dipale tsa
maphelo a batho ba bang. O ne a tiile
ebile a na le mamello, a se tala kapa ho
hloka tlhompho.
Ba bang ba bashanyana ba ile ba qala ho
ya ntlong e tshehla le bobolou ho ya
fumana dijo motsheare.
Les mois suivants, le jeune sans-abri avait pris l’habitude de voir Thomas dans les parages. Il aimait parler avec les gens qui vivaient dans la rue. Thomas écoutait les histoires que lui racontaient les gens. Il était sérieux, patient. Il n’était jamais impoli ni irrespectueux. Certains garçons commencèrent à se rendre à la maison jaune et bleue pour avoir un repas à midi.
Magozwe o ne a dutse
pheivementeng a shebile buka ya hae ya
ditshwantsho ha Thomas a fihla a
dula pela hae.
“ Pale e bua ka eng? ”
ha botsa Thomas.
“ Ke ka moshanyana ya
bang mokganni wa sefofane,” ha
araba Magozwe.
“Lebitso la moshanyana ke mang?” ha
botsa Thomas.
“Ha ke tsebe, ha ke tsebe ho bala,” ha
rialo Magozwe a buela tlase.
Magozwe s’asseyait sur le trottoir et regardait les images de son livre quand soudain, Thomas vint s’assoir à côté de lui. « De quoi parle l’histoire » ? demanda Thomas. « C’est l’histoire d’un garçon qui devient pilote », lui répondit Magozwe. « Comment s’appelle ce garçon », demanda Thomas. Magozwe répondit calmement : « Je ne sais pas, je ne sais pas lire. »
Ha ba kopana, Magozwe o ile a qala a
phetela Thomas pale ya hae. E ne e le
pale ya malomae le hore na hobaneng a
ile a baleha.
Thomas ha a ka a bua haholo , mme ha a
ka a bolella Magozwe seo a lokelang ho
se etsa, empa o ne a
mamela ka hloko ka dinako tsohle.
Ka nako tse ding ba ne ba bua ha ba
ntse ba ja ntlong e la ya marulelo a
bolou.
Quand ils se rencontraient, Magozwe commençait à raconter son histoire à Thomas. L’histoire de son oncle et la raison pour laquelle il s’était enfui. Thomas ne parlait pas beaucoup et ne disait pas à Magozwe ce qu’il devait faire, mais l’écoutait toujours très attentivement. Quelques fois, ils parlaient autour d’un repas qu’ils prenaient dans la maison au toit bleu.
Nakong ya letsatsi la tswalo la dilemo
tse leshome tsa Magozwe, Thomas o ile
a mo fa buka e ntjha ya dipale E ne e le
pale ya moshanyana wa mahaeng ya
ileng a hola ho ba sebapadi sa bolo ya
maoto se tummeng.
Thomas o ile a balla Magozwe pale eo
makgetlo a mangata, ho fihlela tsatsi le
leng a re,
“Ke nahana hore ke nako ya hore ke ye
sekolong ke ilo ithuta ho bala. O nahana
jwang?”
Thomas a hlalosa hore o tseba sebaka
seo bana ba ka dulang ho sona ba kgona
ho ya sekolong.
Autour du dixième anniversaire de Magozwe, Thomas lui offrit un nouveau livre. C’était l’histoire d’un jeune villageois qui, quand il fut devenu grand, devint joueur de football. Thomas lut cette histoire à Magozwe maintes et maintes fois, jusqu’au jour où il lui dit : « Je pense qu’il est temps que tu ailles à l’école apprendre à lire. Qu’en penses-tu ? » Thomas lui expliqua qu’il connaissait un endroit où les enfants pouvaient rester et aller à l’école.
Magozwe a nahana ka sebaka sena se
setjha le ka ho ya sekolong. Ha e ka ba
malomae o ne a nepile ha a re o
sethoto haholo ho ka ithuta eng kapa
eng?
Ha e be ba tla mo shapa sebakeng se se
setjha? O ne a tshaba. “Mohlomong ho
betere ho itulela seterateng,” a nahana
jwalo.
Magozwe pensa à ce nouvel endroit et à l’idée d’aller à l’école. Et si son oncle avait raison, s’il était vraiment trop stupide pour apprendre quoi que ce soit ? Et si on le battait dans ce nouvel endroit ? Il avait peur. « Peut-être serait-il plus judicieux de rester vivre dans la rue », pensait-il.
O ile a arolela Thomas tshabo ena ya
hae. Ka mora nako monna eo a tiisetsa
moshanyana hore bophelo bo ka ba
betere sebakeng se setjha.
Il partagea ses craintes avec Thomas. Avec le temps, Thomas parvint à le rassurer en lui expliquant que la vie là-bas pourrait être meilleure.
Yaba Magozwe o ya dula phaposing ya
ntlo e marulelo a matala. A arolelana
phaposi le le bashanyana ba bang ba
babedi.
Kaofela ha bona e ne e le bana ba
leshome ba dulang ntlong eo. Hammoho
le rakgadi Cissy le mohatsa
wa hae, dintja tse tharo,katse, le podi e
tsofetseng.
Et Magozwe emménagea dans une chambre, dans une maison au toit vert. Il partageait la chambre avec deux autres garçons. Il y avait dix garçons au total qui vivaient dans la maison. Y vivaient aussi tante Cissy et son mari, trois chiens, un chat et un vieux bouc.
Magozwe a qala hoy a sekolong mme
ho ne ho le thata. O ne a lokela ho ithuta
haholo ho ba maemong
a ba bang.
Ka nako tse ding o ne a batla ho inehela .
Empa a nahana ka mokganni wa
sefofane le sebapadi sa bolo
ka hara dibuka tsa dipale. Jwaloka bona,
ha a ka a inehela.
Magozwe commença l’école. C’était difficile. Il avait beaucoup à rattraper. Quelquefois il voulait abandonner. Mais il pensait à la possibilité de devenir pilote ou joueur de football. Et comme les deux garçons de l’histoire, il n’abandonna pas.
Magozwe o ne a dutse ka jareteng ntlong
e marulelo a matala, a ntse a bala buka
ya dipale . Thomas o ile a tla ho tla dula
pela hae.
“Pale e bua ka eng?” ho botsa Thomas.
“Ke ka moshanyana ya bang mosuwe,”
ha araba Magozwe.
“Lebitso la moshanyana ke mang?” ha
botsa Thomas.
“Lebitso la hae ke Magozwe,” ha rialo
Magozwe ka pososelo
Magozwe était assis à l’entrée de la maison au toit vert, et lisait un livre qui venait de l’école. Thomas vint et s’assis à côté de lui. Il lui demanda : « De quoi parle l’histoire ? » Magozwe répondit : « C’est l’histoire d’un petit garçon qui voulait devenir professeur. » «Comment s’appelle le garçon », lui demanda Thomas. « Son nom est Magozwe », lui répondit Magozwe, avec un sourire.