یوه ورځ مور جانې ډېرې میوې راوړې.
Un jour, Maman a ramassé beaucoup de fruits.
موږ ترې پوښتنه وکړه، “کله دا ميوې خوړلاى شو؟” مور جانې وویل، “موږ به دا میوې د شپې خورو.”
Nous lui demandons : « Pouvons-nous manger des fruits ? » Maman répond : « Nous les mangerons ce soir. »
خو زما ورور رحیم کنجوس دی. هغه د ټولو میوو خوند ګوري، هغه ټوله میوه خوري.
Mon frère Rahim est glouton. Il goûte tous les fruits. Il en mange beaucoup.
زما کوچني ورور چغه کړه: “دا وګورئ رحیم څه کړي؟” ما وویل: “رحیم ډېر وران او خود خواه دی.”
« Regarde ce qu’a fait Rahim ! », crie mon petit frère. Et moi, je dis : « Rahim est méchant et égoïste. »
مور جانه رحیم ته په غوسه ده.
Maman est fâchée contre Rahim.
موږ هم رحیم ته په غوسه یو. مګر رحیم هیڅ خفه نه دی.
Nous aussi, nous sommes fâchés contre Rahim. Mais Rahim ne regrette rien.
زما کوچني ورور وپوښتل، “تاسو رحیم ته سزا نه ورکوئ؟”
« Tu ne vas pas punir Rahim ? », demande Petit Frère.
مور جانې ورته وويل: “رحیمه! ته به ډېر ژر بخښنه وغواړې.”
« Rahim », prévient maman, « tu le regretteras bientôt. »
رحیم ناروغ شو.
Rahim ne se sent pas bien.
رحيم ورو وويل: “زما خېټه درد کوي.”
Il gémit: « J’ai mal au ventre ! »
مور جانه پوهېدله چې داسې به کېږي. میوه به رحیم ته سزا ورکړي.
Maman savait que cela arriverait. Ce sont les fruits qui punissent Rahim !
وروسته رحیم له موږ ټولو څخه بخښنه وغوښته. “زه به نور هېڅکله کنچوس نه اوسم.” هغه ژمنه وکړه او موږ ټول په هغه باور لرو چې نور به کنجوسي نه کوي.
Plus tard, Rahim vient s’excuser et promet : « Je ne serai plus jamais aussi glouton. » Et nous, nous le croyons.
