وو نه و، په یو ځای کې یوه خوشحاله کورنۍ اوسېدله.
Il était une fois une famille bien heureuse.
هغوی هیڅ کله له یو بل سره جنګ او جګړه نه کوله. هغوی به له خپل مور او پلار سره په کور او بهر کې مرسته کوله.
Ils ne se disputaient jamais. Ils aidaient leurs parents à la maison et dans les champs.
مګر هغوی دا اجازه نه لرله چې اور ته نېږدې شي.
Mais ils n’avaient pas le droit de s’approcher d’un feu.
هغوی مجبور ول چې خپل ټول کارونه د شپې لخوا ترسره کړي. ځکه چې هغوی له موم څخه جوړ شوي وو.
Ils devaient faire tout leur travail pendant la nuit. Puisqu’ils étaient faits de cire !
مګر د یوه هلک خوښېدل چې لمر ته ولاړ شي.
Mais un des garçons désirait se promener au soleil.
یوه ورځ هغه ډېرغوښته چې لمر ته ولاړ شي، که څه هم ورونو ېې هغه ته اخطا ر ورکړی و.
Un jour son désir était trop puissant. Ses frères l’avertirent…
خو د هغه ورونو دى ډېر ناوخته وليده هغه ویلې شوی و.
Mais c’était trop tard ! Il fondit au soleil brûlant.
د موم ماشومانو چې خپل ورور د ویلې کېدو په حال کې ولید نو ډېر خفه شول.
Les enfants de cire étaient si tristes de voir leur frère fondre.
مګر هغوی یو پلان جوړ کړ. هغوی د ویلې شوي موم برخې راټولې کړې، او هغوی ته یې د یوه مرغه شکل ورکړ.
Mais ils firent un plan. Ils façonnèrent le morceau de cire fondue en oiseau.
هغوی د خپل ورور له موم څخه جوړ شوی مرغه د یوه غره په لوړه څوکه کېښوده.
Ils apportèrent leur frère l’oiseau jusqu’au sommet d’une montagne haute.
څنګه چې د سهار لمر را پورته شو، یاد مرغه د سهار په رڼا کې په سندرو ویلو پيل وکړ.
Et lorsque le soleil se leva, il s’envola vers la lumière du matin en chantant.
