L’enregistrement audio de cette histoire est actuellement indisponible.
Toropong ye nngwe ya go dula e nyeuma batho, kgolekgole le bophelo bja go hlokomelwa bja ka gae, go be go dula sehlopha sa bašemane ba go hloka magae. Bašemane ba, ba be ba thabela go bona matšatši a hlaba a šuthelelana. Mosong wo mongwe, bašemane ba be ba phutha magogwa a bona morago ga go robala mabatong a go tonya. Go leka go raka phefo, ba ile ba gotša mollo ka ditlakala. Gare ga sehlopha seo sa bašemane, go be go na le yoo a bitšwago Magozwe. E be e le yo monnyane go bona ka moka.
Dans la ville animée de Nairobi, loin d’un climat familial attentif et aimant, vivait un groupe de jeunes sans-abris. Ils vivaient au jour le jour. Un matin, les garçons remballaient leurs matelas après avoir dormi sur le trottoir tout froid. Pour braver le froid, ils avaient fait un feu à l’aide de détritus. Parmi ces jeunes garçons se trouvait Magozwe. C’était le plus jeune d’entre eux.
Ge batswadi ba Magozwe ba hlokafala, o be a na le mengwaga ye mehlano fela. O ile a ya go dula le malome wa gagwe. Monna yo o be a sa mokgathalle. O be a sa mofe dijo tšeo di lekanego. O be a mo fa mošomo wo montši kudu.
Quand Magozwe perdit ses parents, il n’avait que cinq ans. Après leur décès, il alla s’installer avec son oncle, mais ce dernier n’avait pas une once d’affection pour Magozwe. Il ne lui donnait pas assez de nourriture et le faisait travailler très dur.
Ge Magozwe a ipelaetša goba a botšiša, malome wa gagwe o be a mmetha. Ge Magozwe a botšiša ge eba a ka ya sekolong, o be a mmetha a be a re, “O setlaela seo se ka se ithutego selo.” Morago ga mengwaga ye meraro ya tshwaro ye mpe ye, Magozwe o ile a tšhaba ga malome wa gagwe. O ile a thoma go dula mebileng.
Si Magozwe avait le malheur de se plaindre ou de répliquer, son oncle le frappait. Quand Magozwe demandait s’il pouvait aller à l’école, son oncle le frappait de plus belle, lui disant : « Tu es trop stupide pour apprendre quoi que ce soit. » Après avoir supporté ce traitement pendant trois ans, Magozwe s’enfuit de chez son oncle et commença à vivre dans la rue.
Bophelo bja mebileng bo be bo le bothata kudu. Bašemane ba bantši ba be ba swara boima go hwetša dijo. Ka nako ye nngwe ba be ba swarwa goba ba bethwa. Ge ba lwala go be go sena yoo a ba thušago. Sehlopha seo se be se phela ka tšhelete yeo ba e kgopelago bathong le go rekiša diplastiki le didirišwa tšeo di mpshafatšwago. Bophelo bo be bo le gape boima kudu ka lebaka la dintwa le dihlopha tše dingwe tša bašemane ba marabele bao ba bego ba rata go tšea taolo ya dikarolo tše dingwe tša toropo.
La vie dans la rue était difficile et la plupart des garçons avaient du mal à se procurer de la nourriture. Il leur arrivait de se faire arrêter, et quelquefois, ils se faisaient tabasser. Lorsqu’ils étaient malades, il n’y avait personne pour les aider. Le groupe dépendait du peu d’argent gagné en mendiant, ou en vendant des plastiques ou autres objets recyclables. Les bagarres avec les autres groupes qui voulaient contrôler toute la ville rendait leur vie encore plus difficile.
Ka tšatši le lengwe ge Magozwe a be a nyaka ka gare ga diolelamatlakala, o ile a hwetša puku ya dikanegelo, ya kgale, yeo e bego e gagogile. O ile a e phumola ditšhila gomme a e lokela ka gare ga lesaka la gagwe. Letšatši le lengwe le le lengwe o be a ntšha puku yeo a bogela diswantšho. O be a sa kgone go bala mantšu ao a ngwetšwego.
Un jour, Magozwe fouilla dans la poubelle et trouva un vieux livre. Il le dépoussiéra et le mit dans son sac. Les jours suivants, il prit l’habitude de sortir son livre de son sac et d’en regarder les images. Il ne savait pas lire.
Diswantšho di be di hlaloša kanegelo ya mošemane yoo a ilego a gola a rata go ba mootledi wa difofane. Mosegare Magozwe o be a lora e le yena mootledi wa difofane. Ka nako ye nngwe o be a ipona e le yena mošemane yoo wa ka kanegelong.
Les images racontaient l’histoire d’un garçon qui, quand il était devenu grand, devint pilote. Magozwe rêvait qu’il était pilote. Quelquefois, il imaginait qu’il était le garçon dans l’histoire.
Ka letšatši le lengwe go tonya, Magozwe o be a eme mmileng a kgopela bafeti. Monna yo mongwe o ile a tla go yena. “Dumela, ke nna Thomas. Ke šoma mo kgauswi, lefelong leo o ka hwetšago dijo,” monna yoo a realo. Monna yoo o ile a šupa ntlo ya go pentwa ka mmala wa namune, yeo e ruletšwego ka tlhaka ye tala lerata. “Ke tshepa gore o tla ya gona gore o hwetše dijo,” monna yoo a realo a laetša go re o a mo kgopela. Magozwe o ile a lebelela monna yoo, a lebelela gape le ntlo yeo. “Mohlomongwe,” a realo Magozwe gomme a sepela.
Il faisait froid. Magozwe se tenait dans la rue, mendiant, quand soudain un homme s’approcha de lui et dit : « Bonjour, je m’appelle Thomas. Je travaille tout près d’ici, dans un endroit où tu pourras manger », dit-il. Il lui montra au loin une maison jaune au toit bleu. « J’espère que tu viendras manger », lui dit-il. Magozwe regarda l’homme, puis la maison, et lui répondit : « Peut-être », puis il s’en alla.
Mo dikgweding tša go latela, bašemane ba mmileng ba tlwaela go bona sefahlego sa Thomas lefelong leo la bona. O be a rata go bolela le batho, kudu bao ba dulago mebileng. Thomas o be a theeletša dikanegelo tša batho tša maphelo a bona. O be a tloga a tiišitše go seo a se dirago a sa felepelo, a bontšha hlompha e sego lenyatšo. Ba bangwe ba bašemane ba ile ba thoma go ya moo ntlong ya mmala wo serolwane le tala lerata go hwetša dijo mo mosegareng.
Les mois suivants, le jeune sans-abri avait pris l’habitude de voir Thomas dans les parages. Il aimait parler avec les gens qui vivaient dans la rue. Thomas écoutait les histoires que lui racontaient les gens. Il était sérieux, patient. Il n’était jamais impoli ni irrespectueux. Certains garçons commencèrent à se rendre à la maison jaune et bleue pour avoir un repas à midi.
Magozwe o be a dutše lebatong la mmileng a bogetše puku ya gagwe ya diswantšho, ge Thomas a fihla a dula kgauswi le yena. “Na kanegelo e bolela ka eng?” Thomas a botšiša. “E bolela ka mošemane yoo a ilego a ba mofofiši wa difofane,” Magozwe a fetola ka go realo. “Na leina la mošemane yoo ke mang?” gwa botšiša Thomas. “Ga ke tsebe, ga ke kgone go bala,” Magozwe a realo a bolelela tlase.
Magozwe s’asseyait sur le trottoir et regardait les images de son livre quand soudain, Thomas vint s’assoir à côté de lui. « De quoi parle l’histoire » ? demanda Thomas. « C’est l’histoire d’un garçon qui devient pilote », lui répondit Magozwe. « Comment s’appelle ce garçon », demanda Thomas. Magozwe répondit calmement : « Je ne sais pas, je ne sais pas lire. »
Ba ile ba re ge ba kopane ka letšatši le lengwe, Magozwe a thoma go anegelaThomas ditaba tša gagwe. O be a anega ka ga malome wa gagwe le go re ke ka baka la eng a tšhabile gae. Thomas o be a sa bolele kudu, le gona gase a botša Magozwe go re a dire eng, efela o be a mo theeletša ka šedi. Ka nako ye nngwe ba be ba bolela ge ba le dijong gona kua ntlong ya tlhaka ye tala lerata.
Quand ils se rencontraient, Magozwe commençait à raconter son histoire à Thomas. L’histoire de son oncle et la raison pour laquelle il s’était enfui. Thomas ne parlait pas beaucoup et ne disait pas à Magozwe ce qu’il devait faire, mais l’écoutait toujours très attentivement. Quelques fois, ils parlaient autour d’un repas qu’ils prenaient dans la maison au toit bleu.
Ge Magozwe a fetša mengwaga ye lesome ya matswalo, Thomas o ile a mo fa puku ye mpšha ya dikanegelo. Puku ye e be e bolela ka mošemane wa go dula magaeng yoo a ilego a ba sebapadi sa go tuma sa kgwele ya maoto. Thomas o ile a balela Magozwe kanegelo yeo makga a mantši go fihlela ka letšatši le lengwe a re, “Ke nagana gore ke nako ya go re o ye sekolong o ithute go bala. Wena o e bona bjang taba ye?” Thomas o ile a hlaloša go re o tseba lefelo leo bana ba dulago go lona gomme ba kgona go ya sekolong.
Autour du dixième anniversaire de Magozwe, Thomas lui offrit un nouveau livre. C’était l’histoire d’un jeune villageois qui, quand il fut devenu grand, devint joueur de football. Thomas lut cette histoire à Magozwe maintes et maintes fois, jusqu’au jour où il lui dit : « Je pense qu’il est temps que tu ailles à l’école apprendre à lire. Qu’en penses-tu ? » Thomas lui expliqua qu’il connaissait un endroit où les enfants pouvaient rester et aller à l’école.
Magozwe o ile a nagana ka lefelo leo le le swa le go ya sekolong. A ipotšiša ga eba malome wa gagwe o be a sa bolele nnete naa, ge a be a re ke setlaela sa go se kgone go ithuta selo? Gona ge a ka bethwa gona moo lefelong leo le le swa? O be a tšhoga. “Mohlomongwe go kaone go dula mebileng,” a nagana bjalo.
Magozwe pensa à ce nouvel endroit et à l’idée d’aller à l’école. Et si son oncle avait raison, s’il était vraiment trop stupide pour apprendre quoi que ce soit ? Et si on le battait dans ce nouvel endroit ? Il avait peur. « Peut-être serait-il plus judicieux de rester vivre dans la rue », pensait-il.
O ile a hlalošetša Thomas maikutlo ao a go tšhoga. Ge nako e ntše e eya, Thomas a mo netefaletša gore bophelo bo ka ba kaone moo lefelong le leswa.
Il partagea ses craintes avec Thomas. Avec le temps, Thomas parvint à le rassurer en lui expliquant que la vie là-bas pourrait être meilleure.
Go ile gwa ba bjalo, Magozwe a ya go dula ntlong ya tlhaka ye talamorogo. O be a dula le bašemane ba ba bedi ka phapošing e tee. Palo ka moka ya bašemane bao ba bego ba dula moo legaeng e be e le ba lesome. Ba be ba dula gape le Mmane Sissi le monna wa gagwe, dimpša tše tharo, katse le pudi ya go tšofala.
Et Magozwe emménagea dans une chambre, dans une maison au toit vert. Il partageait la chambre avec deux autres garçons. Il y avait dix garçons au total qui vivaient dans la maison. Y vivaient aussi tante Cissy et son mari, trois chiens, un chat et un vieux bouc.
Magozwe o ile a thoma go ya sekolong le ge go be go le bothata go yena. Go be go na le tše ntši tšeo a bego a swanetše go ithuta tšona. Ka nako ye nngwe o be a tlelwa ke kgopolo ya go tlogela. Efela a tlelwe ke kgopolo ya mofofiši wa difofane le sebapadi sa kgwele ya maoto bale ba ka gare ga dipuku tša dikanegelo. Go no swana le bona, le yena o ile a se nyame.
Magozwe commença l’école. C’était difficile. Il avait beaucoup à rattraper. Quelquefois il voulait abandonner. Mais il pensait à la possibilité de devenir pilote ou joueur de football. Et comme les deux garçons de l’histoire, il n’abandonna pas.
Ka letšatši le lengwe Magozwe o be a dutše ka ntle gona moo ntlong ya tlhaka ye talamorogo, a bala puku ya dikanegelo go tšwa sekolong. Thomas o ile a tla a dula kgauswi le yena. “Na kanegelo e bolela ka eng?” Thomas a mmotšiša. “E bolela ka mošemane yoo a ilego a ba morutiši,” Magozwe a fetola. “Na leina la mošemane yoo ke mang?” Thomas a botšiša. “Leina la gagwe ke Magozwe,” Magozwe a fetola bjalo ka go myemyela.
Magozwe était assis à l’entrée de la maison au toit vert, et lisait un livre qui venait de l’école. Thomas vint et s’assis à côté de lui. Il lui demanda : « De quoi parle l’histoire ? » Magozwe répondit : « C’est l’histoire d’un petit garçon qui voulait devenir professeur. » «Comment s’appelle le garçon », lui demanda Thomas. « Son nom est Magozwe », lui répondit Magozwe, avec un sourire.