ǁ’Aea Simbegwire ǁ’a ha taqe ǃai, ha ǃka koh nǃobe ta’am ǀkau. Simbegwire ǁ’a ha ba koh nǁuri ha ko ha gǀaohsi ǁ’a ha ǃ’uin ha ǂxae. Koqesi si nǃaroh ǃka nǀa’ng ko xabe ka Simbegwire ǁ’a ha taqe koara. Nǃoma nǀui woaqnke siǃa gǃho ka nǂoahn gǀa’anǃang tciasi. Gǃoah nǀui waqnke siǃa du ǀ’a siǃa waqnsi ko gǃoah ‘ma. Ka siǃa ǁka toan tansi, Simbegwire ǁ’a ha ba ku huia ha ko tjuǀho ǁkoasi.
Quand la mère de Simbegwire décéda, Simbegwire fut très triste. Son père essaya de son mieux de prendre soin de sa fille. Lentement, ils apprirent comment se sentir heureux de nouveau, sans la mère de Simbegwire. Chaque matin, ils s’asseyaient et discutaient de la journée à venir. Chaque soir, ils cuisinaient le souper ensemble. Après avoir lavé la vaisselle, le père de Simbegwire l’aidait avec ses devoirs.
ǀAm nǀui, Simbegwire ǁ’a ha ba tsi ǂaeh ǂoan tca ǁxoasi ha oo tsi ǂaeha. “Mi da’ama kore a o?” ha koe ǃ’au. Simbegwire ǃaah gǀaea ha ba. Ha nǃomtsau ko ka ha se he ha ǁae dshau gǃau. “Mi kare ka a ho ju gǀaoha he, mi da’ama. Anita hin he,” ha zoma te koe nǁae.
Un jour, le père de Simbegwire retourna chez eux plus tard que d’habitude. « Où es-tu mon enfant ? » demanda-t-il. Simbegwire se précipita vers son père. Elle s’arrêta en chemin quand elle vit qu’il tenait la main d’une femme. « Je veux te présenter quelqu’un de spécial, mon enfant. Voici Anita, » dit-il en souriant.
“Ehee Simbegwire, a ba nǂoahn mi ko tcisa ǂ’hai ko a tci oa,” Anita koe nǁae. Te ha tia ǀoa zoma nǀang gu dshauma gǃau. Simbegwire ǁ’a ha ba zoquin te ha ǃka tsau. Ha nǂoahn tca siǃa nǃani ku oo ǃxoana ǁkaea, kosin tca ǀxoah ku oo jan ǀ’an siǃa. “Mi ǂxae mi ǂum tca a te zaihan Anita ko tca ha te o a taqe, “ha koe nǁae.
« Bonjour Simbegwire, ton père m’a beaucoup parlé de toi, » dit Anita. Mais elle ne sourit pas et ne serra pas la main de la fille. Le père de Simbegwire était content et excité. Il dit qu’ils allaient vivre ensemble tous les trois et qu’ils auraient une bonne vie. « Mon enfant, j’espère que tu accepteras Anita comme ta mère, » dit-il.
Simbegwire ǁ’a ha ǀxoah mani. Ha ǁa’ike koara ǁ’aea o ha ba ku nǀang ǀxoa ko nǃoma. Anita ku ǀ’an ha ko ǁkoa sa ǂhai ko ǃaoh, ka nǂai ǁ’huin ha ka ha ǀoa du ha skore ǁkoasi ko gǃoahsi. Ka ha ‘m toan gǃoa ‘ma ha sin to ka ua ha gǃahm. Ka nǀaea nǂai nǀa’nga ha ǃka o nǂahma kxae ǂ’usi he ha taqe ǀ’an ha. Simbegwire ǁ’a ha ba ko ǀoa ho tca ha ǂxae ǃka te ta’am ǀkau.
La vie de Simbegwire changea. Elle n’avait plus le temps de s’asseoir avec son père le matin. Anita lui donnait tellement de tâches ménagères qu’elle était trop fatiguée pour faire ses devoirs le soir. Elle allait directement se coucher après le souper. Son seul confort était la couverture colorée que sa mère lui avait faite. Le père de Simbegwire ne semblait pas remarquer que sa fille était malheureuse.
Ka nǃui sa ǀkoromh ǂaun, Simbegwire ǁ’a ba ǃoa sa te ko ha te kxaice nǁah tjuǀho ka u ko ǁ’aema ǃoma. “Mi u ǁkoasi tcioa,” ha koe nǁae. “Mi ǃ’han tca itsa te ǁau ǃ’uian khoe.” Simbegwire ǀ’hotzana, ha ba ǀoa ǃ’han. Anita sin ǀoa nǁa tci nǀui. Ha ǃka xabe koh ǀoa nǀa’ng.
Après quelques mois, le père de Simbegwire annonça qu’il serait parti pour un certain temps. « Je dois voyager pour mon travail, » dit-il. « Mais je sais que vous allez vous occuper l’une de l’autre. » Le visage de Simbegwire s’allongea, mais son père ne le remarqua pas. Anita ne dit rien. Elle n’était pas contente non plus.
Tcisi ǀoa ǁau jan ǀ’an Simbegwire. Ka ha ǀoa du toan ǃaoh ǁkoasi, he nǁan gǃxa ha tih, Anita nǂam ha. Te gǃoa ‘ma, ha dshau ku ‘m ‘ma nǃa’an. Ka nǁah ǀ’an ha ko ‘ma tzema. Ko gǀu gǃoah waqnsi Simbegwire gǀae tjin tjin ka ǁahǁah ha ǀ’ae ko ha taqe nǂahm ka cu.
Les choses s’empirèrent pour Simbegwire. Si elle ne terminait pas ses tâches, ou si elle se plaignait, Anita la frappait. Et pendant le souper, la femme mangeait la plupart de la nourriture, laissant Simbegwire avec peu de restes. Chaque nuit Simbegwire s’endormait en pleurant, embrassant la couverture de sa mère.
ǀAm nǀui, Simbegwire ǀoa ǂxai ko ha gǃahm ǃ’o. “A o dshauma ǀkanǀkana!” Anita koe ǃ’au. Te ǁhai khaurua Simbegwire ko gǃahm ǃ’o. Te nǂahm ǂam ha ǀkai ǃ’uru te ǁaq’in nǃang tsaqn.
Un matin, Simbegwire se leva en retard. « Paresseuse ! » cria Anita. Elle tira Simbegwire de son lit. La couverture précieuse resta accrochée sur un clou et se déchira en deux.
Simbegwire ǃka koh ho te ta’am ǀkau. Ha ǁ’ae te ko ha te ku gǀaia ǃaoh. Ha nǀhui ha taqe nǂahm ǃabisi, te nǀhui ‘m mh gesin te u. Ha nǃuan nǃama ha ba koh nǂau ǁkoasi he nǃuan.
Simbegwire était très bouleversée. Elle décida de se sauver de chez elle. Elle prit les morceaux de couverture de sa mère, emporta de la nourriture et quitta la maison. Elle suivit le chemin que son père avait pris.
Te ka ha tsia gǃoah, ha ǂxuru ǃaihan gǂa’in ko gǃu tzi, te dua gǃahm ko ǃaihn ǁ’hausi. Te ka du ǀ’an tza, ha ge’e: “Aiia, Aiia, Aiia, a nǁah mi. A nǁah me te sin ǀoa ce nǀm ǀam. Mba ǁa’ike ǀoa are me. Aia, ǁ’aea nere a ce tsi? A nǁah mi.”
Quand le soir arriva, elle grimpa dans un arbre près d’un ruisseau et se fit un lit dans les branches. En s’endormant, elle chanta, « Maman, maman, maman, tu m’as quittée. Tu m’as quittée et tu n’es jamais revenue. Papa ne m’aime plus. Maman, quand reviens-tu ? Tu m’as quittée. »
Te nǃoma, Simbegwire cete ge’e ǁ’a ge’ea. Te ǁ’ae dshausi tsi ǂaeha dohm, ǁ’a si ǁka ǃxaisi si ku tsa’a ǃka ta’am ǀkau ge’ea ǁama ǃaihan gǂa’in nǀai ǃka. Si koh ǂ’ang te ko ka te ǃaihn nǃu’ubusi sa ǃaihn te tia ge te du tca si ǁkoa. Te ǁau te ǂaeǂae ǁ’a ge’ea.
Le lendemain matin, Simbegwire chanta encore la chanson. Quand les femmes arrivèrent au ruisseau pour laver leur linge, elles entendirent la chanson triste qui venait du grand arbre. Elles pensaient que c’était seulement le bruissement des feuilles et continuèrent leur travail. Mais une des femmes écouta la chanson attentivement.
Dshaua he se ǃ’an ǃaihn ǃ’o. Te ka ha se dshauma kota nǂahm ǃabia kxae ǂ’usi, ha tjin, “Simbegwire mi ǃo ǁ’a ǂxae!” Dshau gesin nǃom tuih ǀxoa tcisi ǁka te siǃa hui ha ko ǃaihn khaurua. Ha ǁaq nǃama ha te kare ha ǃka nǂai nǀa’anga.
Cette femme jeta un coup d’œil dans l’arbre. Quand elle vit la fille et les morceaux de couverture colorés, elle cria, « Simbegwire, l’enfant de mon frère ! » Les autres femmes s’arrêtèrent de laver et aidèrent Simbegwire à descendre de l’arbre. Sa tante l’embrassa et essaya de la réconforter.
Simbegwire ǁ’a ha gǁaq gu ha te tani ua ha ko ha ǃaoh. Ha ǀ’an ha ko ‘msa ǁ’un, te ǁahǁah gǁxuan ha ko gǃahm ko ha taqe nǂahm. Gǀu to’a Simbegwire sin tjin nǂai tza ha ǀ’ae. Ka koh gǀa’a ǃusa ku ǁae khauru ha. Te ha hin ǃ’han tca ha gǁaq te ku ǁau ka ǃ’uin ha.
La tante de Simbegwire l’emmena chez elle. Elle donna à Simbegwire un repas chaud et la borda dans son lit avec la couverture de sa mère. Ce soir-là, Simbegwire s’endormit en pleurant. Mais ses larmes étaient des larmes de joie. Elle savait que sa tante prendrait soin d’elle.
ǁ’Aea Simbegwire ǁ’a ha ba ce tsia tjuǀho, ha gǀae h te da’ama tju nǃang sin ǀ’hoan. “Hatce re ǃan, Anita?” Ha tsisa’a ǀxoa ǃka khui. Dshau ǃoa sara ha ko tca da’ama te ǃaah u. “Mi kare ka ha ǂum mi,” ha koe nǁae. “Xabe mi hin koh kare ka ha sin to.” Simbegwire ǁ’a ha ba ǁama ǃaoh te tsin ǁxam ǁ’a dohma khoea. Te sin ǂaun ua ha tshin tjuǀho ǁ’a ha gǀae tsisa’a ha he ko ha re ca ho Simbegwire.
Quand le père de Simbegwire rentra chez lui, il trouva la chambre de sa fille vide. « Qu’est-ce qui est arrivé, Anita ? » demanda-t-il, le cœur gros. La femme expliqua que Simbegwire s’était sauvée. « Je voulais qu’elle me respecte, » dit-elle. « Mais j’ai peut-être été trop sévère. » Le père de Simbegwire quitta la maison et se dirigea dans la direction du ruisseau. Il se rendit au village de sa sœur pour découvrir si elle avait vu Simbegwire.
Simbegwire koh ge te kui ǀxoa ha tsoma sin. ǁ’Aea ha hoha ba ko koa ǂxan. Ha koh koqa tca ha te taun, te kahin ha ǃaah gǃa’ama tju nǃang ǁ’a ha gǀae djxoma. Te ka ha ba gǀae ha ko, “Simbegwire, a ho ǀ’ae a ǀ’ae ko a taqe jan. He o ha nǀe’ea are he ku ǁau ǂae ǂae a. Mi ǃka kaice nǀa’ng ǀxoa a te mi are a.” Siǃa tsa’a khoe tca Simbegwire te ku sin ǃxoana ǀxoa ha gǁaq ko tca ha ku oo karea.
Simbegwire jouait avec ses cousins quand elle vit son père de loin. Elle avait peur qu’il soit peut-être fâché, alors elle se précipita à l’intérieur de la maison pour se cacher. Mais son père vint la voir et lui dit, « Simbegwire, tu t’es trouvé une mère parfaite. Une mère qui t’aime et te comprend. Je suis fier de toi et je t’aime. » Ils se mirent d’accord que Simbegwire resterait avec sa tante aussi longtemps qu’elle le voudrait.
Ha ǁa’ike ǀ’hoo ha ko ǀam wece. Xabe ǁoeh sa Anita ku ǁkae. Ha gu Simbegwire gǃau te gǂara ǁae ǀ’an. “ǁae na tcima ǃo mi koh nǃobe du,” ha koe tjin. “A ku kxoe ka mi cea du se?” Simbegwire se ha ba ǀho te ho tca ha ba ǀho te mani. Te kahin ha ǂ’auce te nǃun tsi ǃ’an te nǃama Anita.
Son père lui rendit visite chaque jour. Finalement, il vint avec Anita. Elle tendit la main vers celle de Simbegwire. « Je suis tellement désolée, petite, j’ai eu tort, » sansanglota-t-elle. « Me laisseras-tu essayer de nouveau ? » Simbegwire examina son père et son regard inquiet. Puis elle fit lentement un pas en avant et mit ses bras autour d’Anita.
Te bekea gǀae, Anita ǀ’ho Simbegwire, ǁae ǀxoa ha tsuma sin kota ha gǁaq sin, ko ǃaoh ‘m ǁkaea. Hatce re jan ǀ’an ‘m ǁkae! Anita toto Simbegwire ǁ’a ha ǃka nǃang ‘masi, ju nǀui waqn to’a ‘m te ǁka. Te ǁama da’abi ge te kui te nǃausi ge te nǂoahn. Simbegwire kxae ǃka nǀ’ang te nǃun gǀaoha. Ha ǁ’ae te ǁ’ae to’om he nǃobe to’om te ha ce ua tjuǀho ka gǀae ǃxoana ǀxoa ha ba sa taqe gǁaq.
La semaine suivante, Anita invita Simbegwire, ainsi que ses cousins et sa tante, chez elle pour un repas. Quel festin ! Anita prépara tous les plats favoris de Simbegwire et tous mangèrent jusqu’à temps qu’ils soient repus. Ensuite, les enfants jouèrent tandis que les adultes parlaient. Simbegwire se sentait contente et courageuse. Elle décida que bientôt, très bientôt, elle retournerait chez elle pour vivre avec son père et sa belle-mère.