L’enregistrement audio de cette histoire est actuellement indisponible.
Sakima kwa tungire navakurona vendi namuunyendi wamukadona wamwaka ne. Vavo kwa tungire ngoli palivango lyamungavo. Ndunda yavo va yambelita mushoni kwa karelire kughuhura wamuyaro wavitondo.
Sakima vivait avec ses parents et sa petite sœur, qui avait quatre ans. Ils vivaient sur la terre d’un homme riche. Leur hutte à toit de chaume était située au bout d’un rang d’arbres.
Opo a gwanitire Sakima mwaka ntatu,a vere makura a kombanita mantjo ghendi. Mumati uno Sakima kwa kalire waunkurungu.
Quand Sakima avait trois ans, il est tombé malade et a perdu la vue. Sakima était un garçon avec beaucoup de talent.
Sakima kwa rughanine vininke vyavingi ngudu ovyo va dilire kuvhura kurughana vamati vaunyendi vamwaka ntayimwe. Shihonena,ka shungiranga navahameni mumukunda vavakurona mposhi va tompwere vininke vina karo namulyo.
Sakima faisait beaucoup de choses que d’autres garçons de six ans ne faisaient pas. Par exemple, il pouvait se tenir avec les membres plus âgés du village et discuter de questions importantes.
Les parents de Sakima travaillaient chez l’homme riche. Ils quittaient leur maison tôt le matin et revenaient tard le soir. Sakima restait seul chez eux avec sa petite sœur.
Sakima uye kwa holire kuyimba marushumo. Liyuva limwe vawina ava mupura,”Kuni wagha kushongera ghano marushumo, Sakima?”
Sakima adorait chanter des chansons. Un jour sa mère lui demanda, « Où apprends-tu à chanter ces chansons, Sakima? »
Sakima a limburura,”Kuya tupu ghene,yina. Kugha yuvha mumutwe wande makura kugha yimba.”
Sakima répondit, « Elles me viennent tout simplement, maman. Je les entends dans ma tête et ensuite je chante. »
Sakima a holire kuyimbira kauni kendi kakadona,unene, po nange kana fu ndjara. Kauni kendi kumu tegherera omo ana kuyimba rushumo rwendi oro a hora po ngudu. Okuno kako kuna kukunyunganga kutu ngovera twa kutendeka mutjima.
Sakima aimait chanter pour sa petite sœur, surtout si elle avait faim. Sa sœur l’écoutait chanter sa chanson préférée. Elle se balançait en écoutant la chanson apaisante.
“Kuvhura uru yimbe nka,uru yimbe nka,Sakima,” mughunyendi wamukadona ana kumu kushengo. Sakima uye kuvi pura makura kuru yimba aru vyukuruke,aru vyukuruke nka.
« Peux-tu la chanter encore et encore, Sakima? » le suppliait sa sœur. Sakima acceptait et la chantait encore et encore.
Ngurova yimwe vakurona vendi opo vakavyukire kumundi,vavo vana mwena. Sakima avi nongonwine ashi mpovili vina piro kuwapa.
Un soir quand ses parents sont revenus chez eux, ils étaient très tranquilles. Sakima savait qu’il y avait un problème.
“Udito munke una karo po,yina,vava?” a pura Sakima. Sakima avi nongonona nka ashi mona ngavo wamumati ana kombana. Mukafumu unya kwa kalire ana guvu nka uye mukuma una mukwata.
« Qu’est-ce qu’il y a, maman et papa? » Sakima demanda. Sakima apprit que le fils de l’homme riche avait disparu. L’homme était très triste et seul.
“Kuni muyimbira po. Kuvhura a hafe nka,” Sakima a tantere vakurona vendi. Ene ngoli vakurona vendi kapi vamu pulitilire. “Uye mukafumu wamungavo ngudu. Ove mumati tupu wakupira mantjo. Una kughayara ashi rushumo roye kuru muvatera?”
« Je peux chanter pour lui. Il redeviendra peut-être heureux, » dit Sakima à ses parents. Mais ses parents rejetèrent l’idée. « Il est très riche. Tu es seulement un garçon aveugle. Penses-tu vraiment que ta chanson l’aidera? »
Nampiri ndi ngoweyo,Sakima kapi a kutapire. Mughunyendi wamudidi wamukadona a mukwatita ko. A ghamba,”Marushumo ghaSakima kuntendeka monyo wande nange ame ndjara nakuyuvha. Kugha vhura kushengawida mukafumu wangavo.”
Toutefois, Sakima ne démissionna pas. Sa petite sœur l’appuyait. Elle disait, « Les chansons de Sakima me calment quand j’ai faim. Elles calmeront l’homme riche aussi. »
Le lendemain, Sakima demanda à sa petite sœur de le mener chez l’homme riche.
A yimana kuntji yalikende limwe lyalinene makura a vareke kuyimba rushumo rwendi oro a hora po ngudu. Kadidi,mutwe wayinya ngavo aghu vareke kumoneka mulikende linya lyalinene.
Il se tint sous une grande fenêtre et commença à chanter sa chanson préférée. Lentement, la tête de l’homme riche apparu à la grande fenêtre.
Varughani ava shagheke kurughana ovyo varughanine pashirugho shinya. Ava tegherere kurushumo rwaSakima rwaruwa ngudu. Ene ngoli mukafumu umwe a ghamba, “Kwato ogho a vhuro kushengawida muhona wetu mumayuvapita. Ana kughayara oghu mumati washitwiku ashi uye ndje a vhuro kumushengawida?”
Les ouvriers arrêtèrent ce qu’ils faisaient. Ils écoutèrent la belle chanson de Sakima. Mais un homme dit, « Personne n’a été capable de consoler le patron. Est-ce que ce garçon aveugle pense qu’il pourra le consoler ? »
Sakima a mana kuyimba rushumo rwendi makura a piruka va vyuke. Mukafumu wangavo a kwangura a rupuke makura a ghamba, “Nakukanderere yimba nka.”
Sakima termina de chanter sa chanson et s’apprêtait à partir. Mais l’homme riche sortit en vitesse et dit, « S’il te plaît, chante encore. »
Pashirugho ntjoshinya, vakafumu vaviri ava ya okuno vavo vana shimbi murwana pashishimbiro. Vavo kwa wanine mona ngavo wamumati uye vana mutoghona ano vana mushuvu kuntere yashitaghura.
À ce moment, deux hommes sont arrivés en portant quelqu’un sur une civière. Ils avaient trouvé le fils de l’homme riche tabassé et abandonné sur le bord de la route.
Ngavo kwa hafire shiri ngudu muku mona nka monendi wamumati. Ntungi ayi futu Sakima mukonda yavyo amu shengawidire. Makura ntungi a damuna monendi wamumati kumwe naSakima ava twara kushipangero mposhi Sakima aka vhure kakenga yira momo ka kenganga kare.
L’homme riche fut tellement content de revoir son fils. Il récompensa Sakima de l’avoir consolé. Il emmena les deux garçons à l’hôpital pour que Sakima puisse retrouver la vue.