Changer de langue
français
allemand
amharique
anglais
arabe
bengali
cantonais
chinois (mandarin)
coréen
dari
espagnol
italien
kiswahili
norvégien (bokmål)
norvégien (nynorsk)
ourdou
pendjabi
persan
polonais
portugais
somali
tagalog
tibétain
turc
ukrainien
Plus de langues...
Retour à la liste des contes
ཐག་རིང་པོ་ན་གཟུགས་བརྙན་ཁྱད་མཚར་པོ་ཞིག་ཡོང་གི་ཡོད་ལ། དེ་དང་པོ་མཐོང་མཁན་ནི་བུ་མོ་ཆུང་ཆུང་ཞིག་རེད།
Une petite fille fut la première à voir la forme mystérieuse au loin.
གཟུགས་བརྙན་དེ་ཐག་ཉེ་བོར་བསླེབས་པ་དང་། བུ་མོ་ཆུང་ཆུང་དེས་གཟུགས་བརྙན་དེ་ནི་ཁོག་ལ་ཕྲུ་གུ་ཁུར་བའི་བུད་མེད་ཅིག་ཡིན་པ་ཤེས་པ་རེད།
Tandis que la forme se rapprocha, la petite fille vit que c’était une femme enceinte de plusieurs mois.
བུ་མོ་ཆུང་ཆུང་དེ་ཅུང་ཙམ་ངོ་གནོངས་པ་རེད། ཡིན་ནའང་། མོས་བློ་ཁོག་ཆེན་པོའི་ངང་ནས་བུད་མེད་དེའི་འཁྲིས་ལ་ཕྱིན་པ་རེད། སྐབས་དེར་མོའི་གྲོགས་པོ་ཚོས། “བུད་མེད་འདི་ང་ཚོའི་མཉམ་དུ་འཁྲིད་དགོས། ང་ཚོས་ཨ་མ་དང་ཕྲུ་གུ་གཉིས་ཀར་རོགས་པ་བྱེད་དགོས།” ཅེས་ཐག་བཅད་པ་རེད།
Timide mais brave, la petite fille se rapprocha de la femme. « Nous devons la garder avec nous, » dit le peuple de la petite fille. « Nous la garderons en sécurité, ainsi que son enfant. »
ཡུན་རིང་པོ་མ་ཕྱིན་པར་ཨ་མའི་ཁོག་ནས་ཕྲུ་གུ་དེ་སྐྱེས་མགོ་བརྩམས་སྐབས་ཁོང་ཚོས། “ཤུགས་རྒྱོབས།” “ཉལ་ཆས་ཁྱེར་ཤོག” “ཆུ་གང་ན་ཡོད།” “ཤུགས་རྒྱོབས།” ཅེས་སྐད་བརྒྱབ།
L’enfant arriva bientôt. « Pousse ! » « Apportez des couvertures ! » « De l’eau ! » « Pouuusseeee ! »
ཕྲུ་གུ་དེ་སྐྱེས་མ་ཐག མི་ཚང་མ་ཧ་ལས་ནས། གནམ་ལ་མཆོང་བཞིན་ཕྱི་ནུར་བྱེད་ཞོར། “བོང་ཕྲུག་ཅིག་ཨེ་་་་ ” ཅེས་བཤད།
Mais quand ils virent le bébé, tous firent un saut en arrière. « Un âne ?! »
མི་ཚང་མས་རྩོད་པ་བྱེད་རྒྱུ་མགོ་བཙུགས། སྐབས་དེར་མི་འགའ་གས་ཀྱིས་བཤད་རྒྱུར། “ང་ཚོས་བུད་མེད་དེ་དང་ཕྲུ་གུ་གཉིས་ཀར་རོགས་པ་བྱེད་དགོས་ཅེས་བཤད་པ་རེད། ད་ནི་ང་ཚོས་རོགས་པ་ག་རེ་བྱེད་དགོས་པ་འདི་རེད།” ཅེས་དང་། ཡང་མི་ཁ་ཤས་ཀྱིས། “ཡིན་ནའང་། ཁོང་གཉིས་ཀས་ང་ཚོར་བཀྲ་མ་ཤིས་པ་ཁྱེར་ཡོང་གི་རེད།” ཅེས་བཤད།
Tout le monde commença à se disputer. « Nous avions dit que nous garderions mère et enfant en sécurité et c’est ce que nous ferons, » dirent quelques-uns. « Mais ils vont nous porter malchance ! » dirent d’autres.
དེ་ནས་བུད་མེད་དེར་རོགས་པ་བྱེད་མཁན་མེད་པར་གཅིག་པོར་ལྷག་པ་དང་། མོས་རང་གི་ཕྲུ་གུ་ཁྱད་མཚར་པོ་འདི་ལ་ཅི་ཞིག་བྱེད་དགོས་ན་བསམ་པ་དང་། ད་ནི་ག་རེ་བྱེད་དགོས་པ་ཡང་མ་ཤེས་པ་རེད།
Ainsi, la femme se retrouva seule encore une fois. Elle se demanda quoi faire de cet enfant embarrassant. Elle se demanda quoi faire d’elle-même.
མཐའ་མ་དེར། མོའི་སེམས་ལ་ཕྲུ་གུ་དེ་ཡག་པོ་ཡོད་ན་འདྲ། མེད་ན་འདྲ། མོ་རང་གི་ཕྲུ་གུ་ནི་རེད། མོ་རང་ཕྲུ་གུ་དེའི་ཨ་མ་ངོ་མ་ཡིན་པ་ངོས་ལེན་བྱས་པ་རེད།
Mais elle dut finalement accepter qu’il était son enfant et qu’elle était sa mère.
ད་ནི་བོང་ཕྲུག་དེར་འགྱུར་བ་ཆེན་པོ་མ་སོང་བར། འདི་ལྟར་ཆུང་ཆུང་བྱས་བསྡད་པ་ཡིན་ན་གཅིག་བྱས་ན་སྐྱོན་ཡོད་ཀྱི་མ་རེད་དེ། ཡིན་ནའང་། བོང་ཕྲུག་དེ་ཆེ་ནས་ཆེ་སུ་སོང་སྟེ་མཐའ་མར་ཨ་མ་དེའི་རྒྱབ་ལ་འཁུར་ས་མི་འགྲོ་བར་ཆགས་པ་རེད། ཁོ་རང་གིས་ཐབས་ཤེས་ག་རེ་འཐེན་པ་ཡིན་ནའང་། ཁོ་རང་མི་དང་གཅིག་པ་གཅིག་རྐྱང་ཞིག་ཆགས་མ་ཐུབ། ཁོ་རང་གི་ཨ་མ་དེ་ནམ་རྒྱུན་ཐང་ཆད་ནས་སུན་པོ་ཡོང་གི་ཡོད་ལ། མཚམས་རེར་མོས་བོང་ཕྲུག་དེ་ལ་བོང་བུ་གཞན་པ་དེ་ཚོས་ལས་ཀ་ག་རེ་ལས་པ་དེ་ལས་བཅུག་པ་རེད།
Maintenant, si l’enfant était resté petit, tout aurait été différent. Mais l’enfant-âne grandit et grandit jusqu’à ce qu’il ne puisse plus être porté sur le dos de sa mère. Et malgré ses plus grands efforts, il ne pouvait pas se comporter comme un être humain. Sa mère était très souvent fatiguée et frustrée. Parfois elle l’obligeait à faire du travail destiné aux animaux.
བོང་ཕྲུག་དེས་ག་རེ་བྱེད་དགོས་མ་ཤེས། ཁོ་རང་ཁོང་ཁྲོ་ལངས་པ་རེད། ཁོས་འདི་བྱེད་མ་ཐུབ། དེའང་བྱེད་མ་ཐུབ། ཁོ་འདི་འདྲ་ཞིག་ཆགས་མ་ཐུབ། གཞན་པ་དེ་འདྲ་ཞིག་ཀྱང་ཆགས་མ་ཐུབ། ཁོ་རང་རྦད་དེ་ཁོང་ཁྲོ་ལངས་ཏེ། ཉི་མ་གཅིག་ལ་ཁོས་སོ་སོའི་ཨ་མ་ལ་རྡོག་རྒྱག་གཞུས་ནས་སར་རྫོག་པ་རེད།
La confusion et la colère s’accumulèrent à l’intérieur d’Âne. Il ne pouvait pas faire ceci et il ne pouvait pas faire cela. Il ne pouvait pas être comme ceci et il ne pouvait pas être comme cela. Il devint tellement fâché qu’un jour il botta sa mère par terre.
ཨ་མར་རྡོག་རྒྱག་གཞུས་རྗེས། བོང་ཕྲུག་ངོ་ཚ་ནས་ཁོ་རང་ཐོན་སའི་ས་ཆ་ཐག་རིང་ཞིག་ལ་བྲོས་སོང་བ་རེད།
Âne fut rempli de honte. Il commença à se sauver aussi vite et aussi loin qu’il pu.
ཁོ་རང་བྲོས་བྲོས་ནས་ངལ་གསོ་བྱེད་སྐབས། དགོང་མོ་ནག་ཁུང་ཆགས་བསྡད་ཡོད་ལ། བོང་ཕྲུག་དེས་ད་ནི་གང་ལ་འགྲོ་དགོས་པ་མ་ཤེས་པ་རེད། “བོང་་་་་བོང་་་་་” ཁོ་རང་གིས་མུན་ནག་ནང་ལ་སྐད་ཆེན་པོ་མ་བརྒྱབ་པར་མིག་ཆུ་བཏོན་པ་རེད། “བོང་བོང་་་་” ནག་ཁུང་ནང་ནས་ཁོ་རང་གི་སྐད་ཕྱིར་ཐོས་ཡོང་བ་རེད། ད་ནི་ཁོ་རང་གཅིག་པོ་ལྷག་པ་རེད། ཁོ་རང་རིལ་རིལ་འདྲ་ཞིག་བྱས་ནས་གཉིད་ཁུག གཉིད་ཁུག་སྡོད་སྐབས་རྨི་ལམ་ཞེད་སྣང་ཚ་བོ་རྨིས་པ་རེད།
Quand il s’arrêta de courir, la nuit était tombée et Âne était perdu. « Hi han ? » il chuchota à la noirceur. « Hi han ? » retourna la noirceur en écho. Il était seul. Se lovant en petite boule, il tomba dans un sommeil profond et agité.
བོང་ཕྲུག་དེ་གཉིད་སད་དུས་མི་ཆ་མེད་ཅིག་ཁོ་རང་གི་འགྲམ་ན་ལངས་ཏེ། ཁོ་ལ་བལྟས་བསྡད་ཡོད་ལ། ཁོ་རང་གིས་ཕྱིར་རྒན་པོ་དེའི་མིག་གི་ནང་ལ་ལྟ་སྐབས་བློ་བདེ་བོ་དང་ཏོག་ཙམ་སྐྱིད་པོ་འདྲ་ཞིག་ཚོར་པ་རེད།
Âne se réveilla et vit un vieil homme étrange qui le regardait. Il regarda dans les yeux du vieil homme et commença à ressentir un brin d’espoir.
བོང་ཕྲུག་དེ་རྒན་པོ་དེའི་མཉམ་དུ་བསྡད་ཅིང་། རྒན་པོ་དེས་ཁོ་རང་ལ་མི་ཚེ་སྐྱེལ་སྟངས་ཀྱི་ཐབས་ཤེས་འདྲ་མི་འདྲ་བསླབས་ལ། བོང་ཕྲུག་གིས་ཁར་ཉན་པོ་བྱས་ནས་སློབ་སྦྱོང་བྱས་པ་རེད། རྒན་པོ་དེས་ཀྱང་བོང་ཕྲུག་གི་འགྲམ་ནས་ག་རེ་ཡིན་ནའང་སྦྱངས་པ་རེད། ཁོ་རང་གཉིས་ཀྱིས་ཕན་ཚུན་ལ་རོགས་པ་ཡག་པོ་བྱས་ཤིང་མཉམ་དུ་གད་མོ་བགད་པ་རེད།
Âne partit vivre avec le vieil homme, qui lui montra plusieurs façons de survivre. Âne écouta et apprit, et le vieil homme aussi. Ils s’aidèrent l’un l’autre et ils rirent ensemble.
ཞོགས་པ་ཞིག་ལ་རྒན་པོ་དེས་བོང་ཕྲུག་ལ། ཁོ་རང་རི་བོ་མཐོན་པོ་ཞིག་ཡོད་པ་དེའི་རྩེ་བར་དུ་འཁུར་རོགས་ཞེས་ལབ་པ་རེད།
Un matin, le vieil homme demanda à Âne de le transporter jusqu’au sommet d’une montagne.
རི་བོ་མཐོན་པོ་དེའི་རྩེ་མོ་དགུང་ལ་ཟུག་བསྡད་ཡོད་ལ། ཁོ་རང་གཉིས་ཡར་རི་རྩེར་བསླེབས་རྗེས་སྤྲིན་པའི་ནང་ནས་གཉིད་ལ་ཤོར་བ་རེད། བོང་ཕྲུག་གི་རྨི་ལམ་ནང་ལ་ཁོའི་ཨ་མ་ན་ནས་ཁོ་རང་སྐད་གཏོང་གི་ཡོད་པ་གོ་བ་དང་། ཁོ་གཉིད་སད་དུས་་་་་
En haut, parmi les nuages, ils s’endormirent. Âne rêva que sa mère était malade et qu’elle l’appelait. Et quand il se réveilla…
སྤྲིན་པ་དེ་དང་ཁོའི་གྲོགས་པོ་རྒན་པོ་གཉིས་ཀ་གར་སོང་ཆ་མེད་དུ་གྱུར་བ་རེད།
… les nuages avaient disparu avec son ami le vieil homme.
མཐའ་མ་དེར་བོང་ཕྲུག་གིས་ཁོ་རང་གིས་ག་རེ་བྱེད་དགོས་པ་ཤེས་པ་རེད།
Âne sut finalement quoi faire.
བོང་ཕྲུག་གིས་ཁོ་རང་གི་ཨ་མ་བཙལ་སྐབས། ཨ་མ་གཅིག་པོ་ཁེར་རྐྱང་ལ་སྡོད་ཅིང་། མོ་རང་གི་ཕྲུ་གུ་བརླག་སོང་བ་དེར་སེམས་སྡུག་བྱས་ནས་བསྡད་ཡོད་པ་མཐོང་། བོང་ཕྲུག་དང་ཁོ་རང་གི་ཨ་མ་གཉིས་ཀས་ཕན་ཚུན་ལ་བལྟས་ནས་ཡུན་རིང་པོར་བསྡད་པ་དང་། དེ་ནས་ཁོང་གཉིས་འཐམ་པ་རེད།
Âne trouva sa mère, seule et en deuil pour son enfant perdu. Ils se regardèrent longtemps. Puis ils s’embrassèrent très fort.
དེ་ནས་བཟུང་བོང་ཕྲུག་ཆུང་ཆུང་དེ་ཁོ་རང་གི་ཨ་མའི་མཉམ་དུ་ཆེན་པོ་ཆགས་ཤིང་། ཁོང་གཉིས་ཀས་ཕན་ཚུན་ལ་རྒྱུས་ལོན་ལེགས་པོ་བྱེད་བཞིན་འཚོ་བ་སྐྱིད་པོ་ཞིག་རོལ་བ་རེད། ག་ལེར་བྱས་ནས་ཁོ་གཉིས་ཀའི་མཐའ་འཁོར་དེ་ལ་ཁྱིམ་ཚང་གཞན་པ་མང་པོ་གཞིས་ཆགས་ཏེ། སྐད་ཆ་བཤད་རོགས་དང་རྩེད་མོ་རྩེས་རོགས་ཡང་མང་པོ་ཡོད་ནས་འཚོ་བ་སྐྱིད་པོ་ཆགས་པ་རེད།
L’enfant-âne et sa mère ont grandi ensemble et ils ont trouvé plusieurs manières de coexister. Lentement, tout autour d’eux, d’autres familles ont commencé à s’installer.
Écrit par: Lindiwe MatshikizaIllustré par: Meghan JudgeTraduit par: འདབ་དྲུག Dabtruk, པཱཊ་རིག་ཌཱོཌ། Patrick Dowd, ཆུ་ཚང་བསོད་ནམས་རིན་ཆེན། Chusang Sonam RinchenLu par: པད་མ་ཆོས་སྒྲོན། Pema Choedon
