Ouma se tuin was wonderlik, vol sorghum, gars en maniok. Maar die beste van alles was die piesangs. Alhoewel Ouma baie kleinkinders gehad het, het ek in die geheim geweet ek is haar gunsteling. Sy het my dikwels na haar huis genooi. Sy het vir my geheimpies vertel. Maar daar was een geheim wat sy nie met my gedeel het nie: waar sy haar piesangs rypgemaak het.
Le jardin de grand-mère était merveilleux – plein de sorgho, de millet et de manioc. Mais le meilleur de tout, c’était les bananes. Bien que grand-mère avait beaucoup de petits-enfants, je savais que secrètement j’étais sa préférée. Elle m’invitait souvent dans sa maison. Elle partageait avec moi ses petits secrets. Mais il y avait une chose qu’elle gardait secrète : l’endroit où elle faisait mûrir les bananes.
Eendag het ek ‘n groot grasmandjie in die son buite Ouma se huis gesien. Toe ek gevra het waarvoor dit was, was die enigste antwoord wat ek gekry het, “Dit is my towermandjie.” Langs die mandjie was verskeie piesangblare wat Ouma kort-kort omgedraai het. Ek was nuuskierig. “Waarvoor is die blare, Ouma?” het ek gevra. Die enigste antwoord wat ek gekry het, was: “Hulle is my towerblare.”
Un jour, je vis un grand panier de paille placé au soleil devant la maison de grand-mère. Quand je lui ai demandé à quoi il servait, pour seule réponse, elle me dit : « C’est mon panier magique. » A côté du panier, il y avait plusieurs feuilles de bananier que grand-mère retournait de temps en temps. J’étais curieuse. « A quoi servent ces feuilles, grand-mère ? » demandai-je. Mais pour seule réponse, elle me dit : « Ce sont mes feuilles magiques. »
Dit was so interessant om na Ouma, die piesangs, die piesangblare en die groot grasmandjie te kyk. Maar Ouma het my na my ma toe gestuur om iets te doen. “Ouma, laat my asseblief toe om te kyk hoe u voorberei…” “Moenie hardkoppig wees nie, kind, maak soos ek sê, ” het sy aangedring. Ek het weggehardloop.
C’était fascinant de regarder grand-mère, les bananes, les feuilles de bananier et le grand panier de paille. Mais grand-mère m’envoya retrouver maman pour aller chercher quelque-chose. « Grand-mère, s’il te plaît, laisse-moi regarder ce que tu prépares… » « Ne sois pas têtue, petite, fais ce que je te demande » insista-t-elle. Je partis donc en courant.
Toe ek terugkom, het Ouma buite gesit, maar daar was geen mandjie of piesangs nie. “Ouma, waar is die mandjie, waar is al die piesangs en waar…” Maar die enigste antwoord wat ek gekry het, was “Hulle is in my towerplek.” Dit was so ‘n teleurstelling!
A mon retour, grand-mère était assise dehors, mais il n’y avait plus ni panier, ni bananes. « Grand-mère, où est le panier, où sont toutes les bananes, et où est … » Mais pour seule réponse, elle me dit : « Ils sont dans mon lieu magique. » J’étais très déçue.
Twee dae later het Ouma my gestuur om haar kierie in haar slaapkamer te gaan haal. Toe ek die deur oopmaak, is ek begroet deur die skerp geur van rypwordende piesangs. In die binneste kamer was Ouma se groot tower grasmandjie. Dit was goed weggesteek onder ‘n ou kombers. Ek het dit opgelig en die heerlike reuk ingeasem.
Deux jours plus tard, grand-mère m’envoya dans sa chambre chercher son bâton de marche. Dès que j’ouvris la porte, je fus accueillie par une forte odeur de bananes mûres. Au milieu de la pièce, se trouvait le grand panier magique de grand-mère. Il était bien caché sous une vieille couverture. Je la soulevai et reniflai cette odeur extraordinaire.
Ouma se stem het my laat skrik toe sy roep, “Wat maak jy? Maak gou en bring my kierie.” Ek het vinnig uitgegaan met haar kierie. “Waaroor glimlag jy?” het Ouma gevra. Haar vraag het my laat besef dat ek steeds geglimlag het omdat ek haar towerplek ontdek het.
La voix de grand-mère me fit sursauter quand elle appela, « Que fais-tu ? Dépêche-toi de m’apporter mon bâton ». Je me suis alors précipitée avec sa canne. « Qu’est-ce qui te fait sourire ? » demanda grand-mère. Sa question me fit réaliser que je souriais encore en pensant à la découverte de son lieu magique.
Die volgende dag toe Ouma by my ma kom kuier het, het ek na haar huis gehardloop om weer na die piesangs te kyk. Daar was ‘n paar wat baie ryp was. Ek het een afgepluk en dit in my rok weggesteek. Nadat ek die mandjie weer toegemaak het, het ek dit vinnig agter die huis gaan eet. Dit was die soetste piesang wat ek nog ooit geproe het.
Le lendemain, lorsque grand-mère est venue rendre visite à maman, je me suis précipitée chez elle pour regarder les bananes une fois de plus. Il y en avait plusieurs, qui étaient déjà très mûres. J’en pris une, que je cachai sous ma robe. Après avoir recouvert le panier, je me rendis derrière la maison pour la manger en vitesse. C’était la banane la plus douce que j’aie jamais goûtée.
Die volgende dag terwyl Ouma in die tuin groente gepluk het, het ek weer ingesluip en na die piesangs geloer. Amper almal was ryp. Ek kon nie help om ‘n tros van vier te gryp nie. Toe ek op my tone deur toe sluip, hoor ek Ouma buite hoes. Ek het net betyds die piesangs onder my rok weggesteek en by haar verby geloop.
Le lendemain, alors que grand-mère était dans le jardin en train de ramasser des légumes, je me suis glissée dans sa chambre pour regarder les bananes. Elles étaient presque toutes mûres. Je n’ai pas pu résister, et pris quatre autres bananes. Alors que je marchais sur la pointe des pieds vers la porte, j’entendis grand-mère tousser dehors. J’eus juste le temps de cacher les bananes sous ma robe avant de passer devant elle en m’éloignant.
Die volgende dag was markdag. Ouma het vroeg opgestaan. Sy het altyd piesangs en maniok geneem om by die mark te verkoop. Ek was nie haastig om daardie dag by haar te gaan kuier nie. Maar ek kon haar nie lank vermy nie.
Le lendemain, c’était le jour du marché. Grand-mère se réveilla très tôt. Elle prenait toujours du manioc et des bananes mûres pour les vendre sur le marché. Ce jour-là, je ne me suis pas dépêchée pour aller lui rendre visite. Mais je n’allais pas pouvoir l’éviter bien longtemps.
Later die aand is ek deur my ma, pa en ouma geroep. Ek het geweet waarom. Daardie nag toe ek gaan slaap, het ek geweet dat ek nooit weer sou steel nie, nie van my ouma, of van my ouers en beslis nie van enigiemand anders nie.
Plus tard ce soir-là, ma mère, mon père et ma grand-mère m’ont appelée. Je savais pourquoi. Cette nuit là quand je me suis couchée, je savais que je ne pourrais plus jamais voler, ni ma grand-mère, ni mes parents, ni qui que ce soit d’autre.