አንድ ቀን እናቴ በጣም ብዙ ፍራፍሬዎች አመጣች።
En dag fik mor en masse frugt.
መቼ ነው ታዲያ ከፍራፍሬው የምትሰጭን? ብለን ጠየቅን። ‹‹ፍራፍሬውን ማታ እንበላዋለን።›› አለች እማ።
“Hvornår må vi få noget frugt?” spørger vi. “Vi spiser frugten i aften,” siger mor.
ወንድሜ ራሂም ስግብግብ ነው። ከሁሉም ፍራፍሬ ቀመሰ። አብዛኛውንም እሱ በላው።
Min bror Rahim er grådig. Han smager på al frugten. Han spiser en masse af den.
‹‹እዩ እዩ ራሂም ምን እንዳደረገ!›› ታናሹ ወንድሜ ጮኸ። ‹‹ራሂም ክፉ እና ራስ ወዳድ ነው›› አልኩ እኔ።
“Se, hvad Rahim har gjort!” råber min lillebror. “Rahim er slem og egoistisk,” siger jeg.
እኛም በራሂም ተናደንበታል። ነገር ግን ራሂም ምንም አልመሰለውም።
Vi er også sure på Rahim. Men Rahim er ikke ked af det.
‹‹ራሂምን አትቀጭውም?›› ሲል ትንሹ ወንድሜ ጠየቀ።
“Skal du ikke straffe Rahim?” spørger lillebror.
‹‹ራሂም፣ ቶሎ ብለህ ይቅርታ ጠይቅ›› እናታችን አስጠነቀቀችው።
“Rahim, du fortryder det snart,” advarer mor.
ራሂምም ወዲያው ይታመም ጀመር።
Rahim begynder at få det dårligt.
‹‹ሆዴን በጣም አመመኝ›› በማለት ራሂም አልጎመጎመ።
“Jeg har ondt i maven,” hvisker Rahim.
እናታችን ይህ ሊከሰት እንደሚችል ታውቅ ነበር። ፍራፍሬው ራሂምን እየቀጣው ነው።
Mor vidste, at dette ville ske. Frugten straffer Rahim.
በኋላም ራሂም ይቅርታ ጠየቀን። ‹‹ከእንግዲህ ዳግመኛ ስግብግብ አልሆንም›› በማለት ቃል ገባ። ሁላችንም አመንነው።
Senere siger Rahim undskyld til os. “Jeg skal aldrig være så grådig igen,” lover han. Og vi tror alle på ham.
