Estis knabineto kiu unue vidis la misteran formon en la malproksimo.
有个女孩最先发现了远处有个奇怪的身影。
Kiam la formo proksimiĝis, ŝi vidis ke ĝi estas tre graveda virino.
那个身影越靠越近，她看清楚了，那是一个快生孩子的妇女。
Sinĝena sed kuraĝa, la knabineto proksimiĝis al la virino. “Ni devas teni ŝin kun ni,” la popolo de la knabineto decidis. “Ni gardos ŝin kaj ŝian infanon sekure.”
La infano baldaŭ ekvenis. “Puŝu!” “Alportu kovrilojn!” “Akvo!” “Puuuuuŝŝŝŝŝuuu!!!”
孩子很快就要降生了。“用力啊！”“快拿毯子来！”“水！”“再用点力！”
Sed kiam ili vidis la infaneton, ĉiuj saltis malantaŭen ŝokite. “Azeno?!”
当他们看到孩子时，所有人都吓了一跳，“一头驴？”
Ĉiuj ekdisputis. “Ni diris ke ni gardus la patrinon kaj la infanon sekure, kaj tion ni faros,” diris iuj. “Sed ili alportos al ni malbonŝancon!” diris aliuloj.
Kaj tiel la virino trovis sin sola denove. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun tiu stranga infano. Ŝi demandis sin, kion ŝi faru kun si mem.
妇女发现自己又孤零零一人了。她不知道该拿这个奇怪的孩子怎么办，她也不知道自己该怎么办。
Sed finfine ŝi devis akcepti ke li estas ŝia infano kaj ŝi estas lia patrino.
最后，她决定接受这个孩子，做他的妈妈。
Nu, se la infano restis same malgranda, ĉio eble okazus alie. Sed la azeninfano grandiĝis kaj grandiĝis, ĝis li ne plu trovisi lokon sur la dorso de sia patrino. Kaj kiom ajn li klopodis, li ne povis konduti sin kiel homo. Lia patrino estis ofte laca kaj ĉagrenita. Iufoje ŝi devigis lin fari bestan laboron.
Konfuzo kaj kolero kreskiĝis en Azeno. Li ne faru ĉi tion kaj li ne faru tion ĉi. Li ne kondutu sin tiel kaj li ne kondutu sin tiel. Li tiel koleriĝis ke iutage li piedbatis sian patrinon al la tero.
Azeno pleniĝis de honto. Li forkuris tiom malproksimen kaj tiom rapide kiom li povis
驴孩子羞愧极了，他逃跑了，跑得越远越好。
Kiam li ĉesis kuri, estis jam nokto, kaj Azeno perdiĝis. “I-a?” li flustris al la mallumo. “I-a?” ĝi resonis al li. Li estis sola. Li buklis sin strikte en pilkoformo kaj eniris profundan kaj maltrankvilan dormadon.
Azeno vekiĝis kaj vidis strangan maljunulon, kiu fikse rigardis lin desupre. Li rigardis en la okulojn de la maljunulo kaj eksentis iom da espero.
驴孩子醒了，他发现有个老人低头盯着他。他看着老人的眼睛，感觉到了一丝希望。
Azeno restis kun la maljunulo, kiu instruis lin pri multaj diversaj manieroj vivteni sin. Azeno aŭskultis kaj lernis, samkiel la maljunulo. Ili helpis unu la alian, kaj ili kune ridis.
Iun matenon la maljunulo petis Azeno-n porti lin al montopinto.
一天早上，老人让驴孩子带他到山顶。
Alte inter la nuboj ili dormiĝis. Azeno sonĝis, ke lia patrino malsanas kaj vokis lin. Kaj tiam li vekiĝis…
他们登上山顶，环绕在云雾中，睡着了。驴孩子梦到他的妈妈生病了，正在呼唤他，然后他就醒了……
… la nuboj estis malaperintaj, kune kun lia amiko, la maljunulo.
……云雾消失了，他的朋友——那个老人——也消失了。
Azeno finfine sciis, kion fari.
驴孩子终于知道要做什么了。
Azeno trovis sian patrinon, solan kaj funebrantan sian perditan infanon. Ili fikse rigardis unu la alian longtempe. Kaj tiam forte brakumis unu la alian.
