返回故事列表
འདུ་འཛུ་ཧ་ཅང་ཆེ་བའི་གྲོང་ཁྱེར་ནེ་རོ་བྷེ་ཞེས་པ་དེ་ན། ཁྱིམ་ཚང་གི་བདག་སྐྱོང་མ་རག་པའི་བྱིས་པ་ཡུལ་མེད་སྐོར་ཞིག་ཡོད་པ་རེད། ཁོང་ཚོས་ཉི་མ་རེ་རེ་དེ་ལེགས་ཉེས་གང་འདྲ་ཞིག་ཡོང་བ་ཡིན་ནའང་དེ་བསྐྱལ་ནས་འགྲོ་གི་ཡོད་ལ། ཁོང་ཚོ་རྡོ་གཅལ་གྲང་མོའི་སྟེང་ཉལ་བའི་རྗེས་ཀྱི་ཞོགས་པ་ཞིག་ལ་སོ་སོའི་ཉལ་ཆས་བསྡུ་གསོག་བརྒྱབ་པ་དང་། གྲང་ངར་ལ་གཡོལ་བའི་ཆེད་དུ་ཁོང་ཚོས་གད་སྙིགས་མེ་ལ་སྒྲོན་ནས་དྲོད་ཁོལ་རག་ཐབས་བྱས་པ་རེད། བྱིས་པ་དེ་དག་ནང་གི་གཅིག་གི་མིང་ལ་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཟེར་ལ། ཁོ་རང་ལོ་ཆུང་ཤོས་དེ་ཡིན།
在内罗毕这座繁忙的城市里，住着一群流浪的男孩，他们日复一日地活着，从来不知道什么是舒适安逸的生活。一天早上，男孩们从冰冷的人行道上醒来，把他们用来睡觉的毯子叠起来。天太冷了，为了驱赶寒气，他们用拾来的垃圾燃起了一堆火。在这群男孩中有一个人叫玛格威。
ཁོ་རང་གི་ཕ་མ་གཉིས་གྲོངས་སྐབས་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ལོ་ལྔ་ཡིན། ཁོ་རང་ཨ་ཁུའི་འགྲམ་ལ་ཕྱིན་པ་རེད། ཡིན་ནའང་། ཨ་ཁུས་ཁོ་ལ་གཅེས་སྐྱོང་མ་བྱས་པ་དང་། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ལ་གྲོད་ཁོག་རྒྱག་ཐུབ་པའི་ཁ་ལག་ཅིག་སྤྲོད་ཀྱི་མེད་པའི་ཁར། བྱིས་པ་དེ་ལ་ལས་ཀ་ཁག་པོ་མང་པོ་ལས་བཅུག་པ་རེད།
玛格威的父母过世时，他只有五岁，他搬去跟叔叔一起生活。叔叔从来不关心玛格威。玛格威在叔叔家挨饿受冻，还要干很多体力活。
གལ་སྲིད་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་བསམ་འཆར་བཤད་པ་དང་དྲི་བ་བཏོན་པ་ཡིན་ན་ཨ་ཁུས་ཉེས་རྡུང་གཏོང་གི་ཡོད། དེ་བཞིན་དུ། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་ཁོ་རང་སློབ་གྲྭར་ཕྱིན་ན་འགྲིག་གི་རེད་དམ་ཅེས་དྲིས་ཚེ་ཨ་ཁུས་ཁོ་ལ་རྡུང་སྟེ། ཁྱོད་རང་ལྐུགས་དྲག་ནས་སློབ་སྦྱོང་ཡོང་གི་མ་རེད། ཅེས་བཤད་ཀྱི་ཡོད། ལོ་གསུམ་ལ་མནར་སྡུག་མྱངས་པའི་མཐའ་མར་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཁོ་རང་གི་ཨ་ཁུས་འགྲམ་ནས་བྲོས་ཕྱིན་པ་དང་། སྲང་ལམ་ནས་འཁྱམ་ཉུལ་བྱེད་རྒྱུ་མགོ་བཙུགས་པ་རེད།
一旦玛格威稍有抱怨，叔叔就会对他拳打脚踢。有一次，玛格威问叔叔他能不能去上学，叔叔狠狠地打了他几下，说：“你这傻瓜，用得着上学吗？”玛格威过了三年这样的日子，终于离家出走，无家可归。
སྲང་བར་གྱི་མི་ཚེ་ནི་ཁག་པོ་ཡོད་ལ། བྱིས་པ་བུ་མང་ཤོས་ཀྱིས་ཉིན་རེའི་ཟས་ཐུན་རེ་རག་དང་མི་རག་གི་ཆེད་དུ་དཀའ་ལས་རྒྱག་གི་ཡོད། མཚམས་རེར་ཁོང་ཚོ་ཉེན་རྟོག་པས་འཛིན་གྱི་ཡོད་ལ། སྐབས་རེར་ཁོང་ཚོར་ཉེས་རྡུང་གཏོང་གི་ཡོད། ཁོང་ཚོ་ན་བ་ཡིན་ན་རོགས་བྱེད་མཁན་སུ་ཡང་མེད་ལ། བྱིས་པ་དེ་ཚོ་ནི་སོ་སོའི་སློང་མོ་དང་། གད་སྙིགས་ལས་བཏུས་པའི་འགྱིག་དམ་དང་བསྐྱར་བཟོ་བྱེད་ཆོག་པའི་སྙིགས་རོ་གཞན་དག་བཙོང་བའི་རིན་འབབ་ཉུང་ཉུང་དེ་ལ་བརྟེན་ནས་འཚོ་བ་རོལ་གྱི་ཡོད། དེ་དག་ལས་ཀྱང་མི་ཚེ་ཡི་དཀའ་ལས་ཁག་ཤོས་ནི་གྲོང་ཁྱེར་དེའི་སྤྲང་པོའི་ས་ཆ་འཕྲོག་རེས་བྱེད་མཁན་གྱི་ཡུལ་མེད་འཁྱམ་པོའི་ཚོགས་པ་གཞན་པའི་མཉམ་དུ་རྒྱག་རེས་རྒྱག་རྒྱུ་དེ་ཡིན།
流浪生活非常艰辛，大多数男孩每天只能混个温饱。他们有时候会被抓起来，有时候会挨打。当他们生病的时候，没有人照顾他们。这群男孩就靠乞讨得来的一点点钱过活，他们有时候也会卖塑料品和旧货赚点钱。有时候别的流浪汉会来找茬，争夺领地，那时候生活就更艰难。
ཉི་མ་གཅིག་ལ། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་ཁྱིམ་ཕྱགས་ཀྱི་སྣོད་ཆས་ཤིག་སྔོག་སྐབས་དེའི་ནང་ནས་སྒྲུང་དེབ་རྙིང་རལ་ཅིག་བརྙེད་པ་རེད། ཁོས་སྒྲུང་དེབ་དེ་གད་སྙིགས་འཐུ་སའི་ཁུག་མའི་ནང་བླུགས་པ་དང་། ཉིན་དེ་ནས་བཟུང་། ཁོས་གད་སྙིགས་བཏུས་ཚར་རྗེས་སྒྲུང་དེབ་དེ་ཕྱིར་བཏོན་ཏེ་དེའི་སྟེང་གི་རི་མོ་རྣམས་ལ་ལྟ་གི་ཡོད། ཡིན་ནའང་། ཁོས་དེའི་སྟེང་གི་ཡི་གེ་ཀློག་མི་ཤེས།
有一天，玛格威正在翻垃圾箱，他找到了一本破旧不堪的故事书。他把书上的灰尘吹走，把书放进了袋子里。每天完工后，他会把书拿出来，翻着上面的图画，可惜他看不懂上面的文字。
སྒྲུང་དེའི་ནང་གི་རི་མོ་རྣམས་ནི་བྱིས་པ་བུ་ཞིག་ནར་སོན་རྗེས་གནམ་གྲུ་ཁ་ལོ་བ་ཞིག་ཆགས་པའི་སྐོར་ཡིན། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་ཁོ་རང་གནམ་གྲུའི་ཁ་ལོ་བ་ཞིག་ཡིན་ན་ཅི་མ་རུང་སྙམ་ནས་སྟོང་འདང་བརྒྱབ་པ་རེད། མཚམས་རེར། ཁོས་རང་ཉིད་ནི་སྒྲུང་དེའི་ནང་གི་བྱིས་པ་བུ་དེ་ཡིན་པའི་བློ་བཟོ་བྱས་པ་རེད།
图画书讲的是一个男孩长大成为飞行员的故事。玛格威有时候会梦想自己成为一个飞行员。有时候，他想象着自己就是故事中的男孩。
གནམ་གཤིས་ཧ་ཅང་གྲང་མོ་ཡོད་ལ། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་ལམ་འགྲམ་ཞིག་ཏུ་སློང་མོ་རྒྱག་གི་ཡོད། མི་ཞིག་ཁོའི་འགྲམ་ལ་ཡོང་བ་རེད། “ཧེ་ལོ། ང་ཐོ་མ་སི་ཡིན། ངས་ཉེ་འཁྲིས་འདི་ན་ལས་ཀ་ལས་ཀྱི་ཡོད་ལ། དེ་ནས་ཁྱོད་ལ་ཟ་མ་རེ་རག་གི་རེད།” ཅེས་བཤད་པ་དང་། ཐོག་ཁེབ་སྔོན་པོ་ཅན་གྱི་ཁང་བ་སེར་པོ་ཞིག་ལ་མཛུབ་མོ་བཙུགས་ནས་བསྟན་པ་རེད། “ངའི་རེ་བ་ཡིན་ན་ཁྱོད་རང་ཁང་བ་དེའི་ནང་ཕྱིན་ཏེ་ཟ་མ་བསླང་ན་ཡག་པོ་འདུག ཁྱོད་རང་འགྲོ་གི་ཡིན་ནམ།” ཞེས་དྲིས། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་མི་དེ་ལ་ཅིག་བལྟས། ཁང་བ་དེ་ལ་ཅིག་བལྟས། “གཅིག་བྱས་ན།” ཞེས་བཤད་དེ་ཕར་ཕྱིན་པ་རེད།
有一天，天气很冷，玛格威站在街头乞讨。一个男人走过来，跟他打招呼：“你好，我叫托马斯。我在这儿附近工作，你可以到那儿拿点吃的。”他指着一座蓝顶黄墙的房子，“我希望你别客气，到那儿去拿点吃的吧！”玛格威看了看男人，又看了看房子，说：“可能吧！”然后他就走开了。
དེའི་རྗེས་ཀྱི་ཟླ་ཤས་རིང་ལ། ཡུལ་མེད་པའི་བུ་ཆུང་དེས་ནམ་རྒྱུན་ས་དེ་ནས་ཐོ་མ་སི་མཐོང་གི་ཡོད། ཁོང་ནི་མི་ལ་ཁ་བརྡ་བྱེད་རྒྱུར་དགའ་བོ་ཡོད་ལ། ལྷག་པར་དུ་སྲང་བར་ན་ལྷག་པའི་མི་རྣམས་ལ་ཁ་བརྡ་བྱེད་རྒྱུར་དགའ་བོ་ཡོད་མཁན་ཞིག་རེད། ཐོ་མ་སི་ཡིས་མི་གཞན་གྱི་མི་ཚེ་སྒྲུང་ལ་ཉན་གི་ཡོད་ལ། ཁོང་ནི་ངང་རྒྱུད་རིང་པོ་དང་གཟབ་ནན་ཆེ་བ། གུས་བརྩི་ཡོད་མཁན་དང་ཁྱད་གསོད་མི་བྱེད་མཁན་ཞིག་ཡིན་པ་རེད། བྱིས་པ་བུ་དེ་དག་གི་སྐོར་ཞིག་ནི་ཁང་པ་སེར་པོ་ཐོག་ཁེབ་སྔོན་པོ་ཅན་དེའི་ནང་དུ་ཕྱིན་ཏེ་ཉིན་གུང་གི་ཟ་མ་ལེན་རྒྱུ་མགོ་བཙུགས་པ་རེད།
接下来的几个月，流浪的男孩们渐渐认识了托马斯。他喜欢跟人聊天，特别是无家可归的人。托马斯听别人讲他们的故事。他不苟言笑，非常耐心、有礼貌，尊重他人。一些男孩开始在白天去蓝顶黄墙的房子里找吃的。
ཐོ་མ་སི་ཡོང་སྟེ་ཁོ་རང་གི་འཁྲིས་ནས་སྡོད་སྐབས། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་ཁོ་རང་གི་སྒྲུང་དེབ་རྙིང་པ་དེ་ཁ་ཕྱེ་ནས་ནང་ལ་ལྟ་གི་ཡོད་པ་རེད། ཐོ་མ་སིས་སྒྲུང་འདི་ཅི་ཞིག་གི་སྐོར་རེད་ཅེས་དྲིས་པ་དང་། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས། སྒྲུང་འདི་ནི་བྱིས་པ་བུ་ཞིག་གནམ་གྲུའི་ཁ་ལོ་བ་ཆགས་པའི་སྐོར་རེད་ཅེས་ལན་བཏབ། དེ་ནས་ཐོ་མ་སིས། བུ་དེའི་མིང་ལ་ཅི་ཟེར་བ་རེད་ཅེས་དྲིས་པར། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས། དེ་ངས་མི་ཤེས། གང་ཡིན་ཅེ་ན་ངས་ཡི་གེ་ཀློག་མི་ཤེས་ཞེས་བཤད་པ་རེད།
有一天，玛格威正坐在人行道上看故事书，托马斯来了坐在他旁边。托马斯问：“这本书讲了什么故事？”玛格威回答说：“这是关于一个男孩成为飞行员的故事。”托马斯问：“男孩叫什么名字？”玛格威声音低了下去：“我不知道，我不识字。”
ཁོང་གཉིས་ཐུག་སྐབས། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་ཐོ་མ་སི་ལ་ཁོ་རང་གི་སྒྲུང་བཤད་པ་རེད། སྒྲུང་དེའང་ཁོ་རང་གི་ཨ་ཁུ་དང་ཁོ་རང་ཨ་ཁུའི་ཁྱིམ་ནས་ཕྱི་ལ་བྲོས་པའི་སྐོར་ཡིན། ཐོ་མ་སི་ནི་སྐད་ཆ་མང་པོ་བཤད་མཁན་ཞིག་མིན་ལ། ཁོས་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ལ་ག་རེ་བྱེད་དགོས་པའི་སྐོར་ཀྱང་བཤད་ཀྱི་མེད། ཁོང་གིས་གཟབ་ནན་ངང་ཉན་གྱི་ཡོད་པ་རེད། མཚམས་རེར་ཁོང་གཉིས་ཐོག་ཁེབ་སྔོན་པོ་ཅན་གྱི་ཁང་བ་དེའི་ནང་ཕྱིན་ཏེ་ཟ་མ་བཟའ་ཞོར་ཁ་བརྡ་བྱེད་ཀྱི་ཡོད།
当他们再次见面的时候，玛格威开始跟托马斯讲自己的故事，他的叔叔怎么对他，他怎么逃离了叔叔家。托马斯没说什么，也没有告诉玛格威该怎么做，但是他听得很仔细。有时候他们会一边在蓝顶黄墙的房子里吃东西，一边聊聊天。
མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ལོ་བཅུ་ལ་སོན་པའི་སྐབས་དེར། ཐོ་མ་སི་ཡིས་ཁོ་ལ་སྒྲུང་དེབ་གསར་པ་ཞིག་སྤྲད་པ་རེད། དེབ་དེའི་ནང་གི་སྒྲུང་ནི་གྲོང་གསེབ་ཅིག་གི་བུ་ཞིག་ནར་སོན་རྗེས་སྐད་གྲགས་ཆེ་བའི་རྐང་སྤོལ་རྩེས་མཁན་ཞིག་ཏུ་གྱུར་བའི་སྐོར་ཡིན་པ་རེད། ཐོ་མ་སི་ཡིས་སྒྲུང་དེ་ཐེངས་མང་པོར་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེེ་ལ་བཀླགས་པ་དང་། ཉིན་ཞིག་ལ་ཁོང་གིས་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ལ། ད་ནི་ངས་བསམ་ན་ཁྱོད་རང་སློབ་གྲྭར་ཕྱིན་ཏེ་ཡི་གེ་སྦྱོང་རན་རེད། ཁྱོད་ཀྱིས་བསམ་ན་གང་འདྲ་འདུག་ཅེས་དྲིས། ཐོ་མ་སི་ཡིས་ད་དུང་ཁོང་གིས་བྱིས་པ་རྣམས་སྡོད་ཆོག་པ་དང་སློབ་སྦྱོང་བྱེད་སའི་ས་ཆ་ཞིག་ཤེས་ཀྱི་ཡོད་ཅེས་བཤད་པ་རེད།
玛格威十岁生日的时候，托马斯给了他一本新的故事书，这是关于一个乡下男孩成为足球运动员的故事。托马斯给玛格威讲过这个故事很多次。有一天，托马斯说：“我觉得你应该去上学，去识字。你觉得呢？”托马斯说他知道一个地方，孩子们可以住在那儿，上学。
མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་ས་ཆ་གསར་པ་དེ་དང་སློབ་གྲྭར་འགྲོ་བའི་སྐོར་ལ་བསམ་བློ་བཏང་བ་རེད། ཁོ་རང་གི་ཨ་ཁུས་བཤད་པ་ལྟར། ཁོ་རང་དངོས་གནས་སློབ་སྦྱོང་བྱེད་པར་ལྐུགས་དྲག་ན་ག་རེ་བྱེད། གལ་སྲིད་ས་ཆ་གསར་པ་དེ་ནས་གཞན་གྱིས་ཁོ་ལ་རྡུང་ན་ག་རེ་བྱེད། ཁོ་རང་ཞེད་སྣང་སྐྱེས། “གཅིག་བྱས་ན་སྲང་ལམ་ནས་སྡོད་པ་དེས་ཡག་ས་རེད།” ཅེས་ཁོས་བཤད་པ་རེད།
玛格威想了想去新地方生活，上学。但是，如果他叔叔说得对，他太笨了上不了学怎么办？如果在新的地方，他又要挨打怎么办？他有点儿害怕，心想：“也许我注定就要睡在马路边。”
ཁོས་རང་གི་སེམས་ཁྲལ་གྱི་སྐོར་ཐོ་མ་སི་ལ་བཤད་པ་རེད། ག་ལེར་བྱས་ནས་ཐོ་མ་སི་ཡིས་ཁོ་ལ་ས་ཆ་གསར་པ་དེར་འགྲོ་རྒྱུ་ནི་གདམ་ག་ཡག་ཤོས་དེ་ཡིན་པ་ཧ་གོ་བཅུག་པ་རེད།
他把自己的想法告诉了托马斯。托马斯对他循循善诱，终于说服了玛格威，他在新地方一定会过上更好的生活。
དེ་ལྟར། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཁང་པ་ལྗང་ཁུ་ཞིག་གི་ནང་དུ་སྤར་བ་དང་། རོགས་པ་བུ་གཞན་པ་གཉིས་དང་མཉམ་དུ་ཉལ་ཁང་གཅིག་གི་ནང་དུ་བསྡད་པ་རེད། ཁང་བ་དེའི་ནང་དུ་ཁྱོན་སྡོམ་བྱིས་པ་བཅུ་ཡོད་ལ། ཁོང་ཚོའི་མཉམ་དུ་ཨ་ནེ་སི་སེ་དང་མོ་རང་གི་ཁྱོ་ག ཁྱི་གསུམ། ཞི་མི་གཅིག ར་མ་གཅིག་བཅས་ཡོད་པ་རེད།
玛格威搬到了新家，新家的屋顶是绿色的。他和两个男孩住一间房间。屋子里还住着其他十个孩子。和他们住在一起的是茜茜阿姨和她的丈夫，还有三只狗，一只猫，一头老山羊。
མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་སློབ་སྦྱོང་གི་མགོ་བཙུགས་ནའང་། དེ་དཀའ་ལས་ཁག་པོ་བྱུང་བ་རེད། སློབ་སྦྱོང་གི་རྗེས་ཟིན་པ་ལ་ཁོས་མང་པོ་སྦྱོང་དགོས་འཁེལ་བ་རེད། མཚམས་རེར་ཁོས་སློབ་སྦྱོང་མཚམས་འཇོག་དགོས་ཀྱང་བསམ་པ་རེད། ཡིན་ནའང་། ཁོས་སྒྲུང་དེབ་ནང་གི་གནམ་གྲུ་ཁ་ལོ་བ་དང་རྐང་སྤོལ་རྩེས་མཁན་བུ་དེ་གཉིས་སེམས་ལ་དྲན་པ་རེད། ཁོང་གཉིས་ལྟར་དུ། ཁོས་མཚམས་མ་བཞག་པ་རེད།
玛格威开始读书，他遇到了不少困难，很难赶上他的同学们，有时候他差点就要放弃了。但他每次想起故事书里的飞行员和足球运动员，他都坚持了下来，就像他们一样。
ཉིན་ཞིག་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་ཁང་པ་ལྗང་ཁུ་དེའི་ར་སྐོར་ནང་བསྡད་དེ་སྒྲུང་ཞིག་ཀློག་གིན་ཡོད་ལ། སྐབས་དེར་ཐོ་མ་སི་ཡོང་སྟེ་འགྲམ་ནས་བསྡད་དེ། སྒྲུང་འདི་ཅི་ཞིག་གི་སྐོར་རེད་ཅེས་དྲིས་པ་རེད། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས། སྒྲུང་འདི་ནི་བུ་ཆུང་ཞིག་དགེ་རྒན་ཆགས་པའི་སྐོར་རེད་ཅེས་བཤད། དེ་ནས་ཐོ་མ་སི་ཡིས། བུ་དེའི་མིང་ལ་ཅི་ཟེར་གི་རེད་ཅེས་དྲིས་སྐབས། མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཡིས་འཛུམ་སྟོན་བཞིན། ཁོང་གི་མིང་ལ་མཱ་གྷོ་ཛུ་ཝེ་ཟེར་གི་རེད་ཅེས་ལན་བཏབ་པ་རེད།
有一天，玛格威正在屋子后院里看书，托马斯来了，坐在他旁边：“这本书讲了什么故事？”玛格威回答说：“这是关于一个男孩变成老师的故事。”托马斯问：“那个男孩叫什么名字？”玛格威咧嘴一笑：“他叫玛格威。”
作者: Lesley Koyi
插图: Wiehan de Jager
译文: འདབ་དྲུག Dabtruk, པཱཊ་རིག་ཌཱོཌ། Patrick Dowd, ཆུ་ཚང་བསོད་ནམས་རིན་ཆེན། Chusang Sonam Rinchen
配音: པད་མ་ཆོས་སྒྲོན། Pema Choedon
