ਇਕ ਦਿਨ ਖਰਗੋਸ਼ ਨਦੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ।
فِي أَحَدِ اَلْأَيَّامِ، كَانَ أَرْنَبٌ يَمْشِي بِاْلْقُرْبِ مِنْ حَافَةِ النَّهْرِ.
ਉੱਥੇ ਹਿੱਪੋ ਵੀ ਸੀ ਜੋ ਸੈਰ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕੁਝ ਚੰਗੇ ਹਰੇ ਘਾਹ ਨੂੰ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ।
كَانَ هُنَاكَ أَيْضًا فَرَسُ نَهْرٍ جَاءَتْ في نُزْهَةٍ، وَكَانَتْ تَأْكُلُ بَعْضَ العُشْبِ الأَخْضَرِ اللَّذِيذِ.
ਹਿੱਪੋ ਨੇ ਖਰਗੋਸ਼ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ ਖਰਗੋਸ਼ ਦੇ ਪੈਰ ਤੇ ਕਦਮ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਖਰਗੋਸ਼ ਨੇ ਰੌਲਾ ਪਾਇਆ, “ਹੇ ਹਿੱਪੋ! ਤੈਨੂੰ ਦਿਸਦਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਪੈਰ ਤੇ ਖੜ੍ਹਾ ਹੈਂ?”
لَمْ تَكُنْ اَلْفَرَسُ تَعْرِفُ بِوُجُودِ اَلأَرْنَبِ فَدَاسَتْ بِطَريقِ اَلْخَطَأَ عَلى قَدَمِهِ.
صَرَخَ الأرْنَبُ بِوَجْهِ فَرَسِ اَلْنَّهْر، “أَنْتِ يَا فَرَسَ اَلْنَّهْرِ! أَلاَ تَرَيْنَ أَنَّكِ دُسْتِ عَلَى قَدَمِي؟”
ਹਿੱਪੋ ਨੇ ਖਰਗੋਸ਼ ਤੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ, “ਮੈਨੂੰ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੈ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਵੇਖਿਆ ਨਹੀਂ। ਕਿਰਪਾ ਕਰਕੇ ਮੈਨੂੰ ਮਾਫ਼ ਕਰ ਦਿਓ!” ਪਰ ਖਰਗੋਸ਼ ਨੇ ਇਕ ਨਾ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਉਹ ਹਿੱਪੋ ਤੇ ਚੀਕਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਿਆ, “ਤੂੰ ਇਹ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਕੀਤਾ ਹੈ! ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਤੂੰ ਦੇਖੀਂ! ਤੇਨੂੰ ਇਸ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ!”
اِعْتَذَرَتْ فَرَسُ اَلْنَّهْرِ، وَقَالَتْ، “أَنَا آسِفةٌ يَا صَدِيقِي، فَأَنَا لَمْ أَرَكَ … أَرْجُوكَ سَامِحْنِي”.
لَكِنَّ الأَرْنَبَ لَمْ يَسْمَعْ كَلاَمَهَا وَصَرَخَ بِهَا، “أَنْتِ قَصَدْتِ هَذَا وَسَتَدْفَعِينَ اَلثَّمَنَ”!
ਖਰਗੋਸ਼ ਅੱਗ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਚਲਿਆ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਆਖਿਆ, “ਜਾਓ, ਹਿੱਪੋ ਨੂੰ ਸਾੜ ਦਿਓ ਜਦ ਉਹ ਘਾਹ ਖਾਣ ਲਈ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ। ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਤੇ ਪੈਰ ਰੱਖਿਆ!” ਅੱਗ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ, ਖਰਗੋਸ਼, ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ। ਮੈਂ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕਰਾਂਗਾ ਜਿਵੇਂ ਤੂੰ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈਂ।”
ذَهَبَ اَلأَرْنَبُ ليَبْحَثَ عَنِ النّار وَقَالَ، “اِذْهَبِي وَاَحْرِقِي فَرَسَ اَلْنًّهْرِ عِنْدَمَا تَأْتِ إِلَى المَاءِ لِتَأْكُلَ اَلْعُشْبَ لِأَنَّهَا دَاسَتْ عَلَيَّ”. أَجَابَتْهُ النَّارُ، “سَأَفْعَلُ مَا طَلَبتَ مِنِّي يَا صَدِيقِي”.
ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ, ਹਿੱਪੋ ਨਦੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਘਾਹ ਖਾ ਰਹੀ ਸੀ ਜਦ ਅੱਗ ਦੀ ਲਾਟ ਨਿਕਲੀ। ਅੱਗ ਹਿੱਪੋ ਦੇ ਵਾਲਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜਣ ਲੱਗੀ।
وَبَعْدَ ذَلِكَ بَيْنَمَا كَانَتْ فَرَسُ اَلنَّهْرِ تَأْكُلُ اَلْعُشْبَ، اِنْدَلَعَتِ النِّيرَانُ وَبَدَأَتْ بِحَرْقِ شَعْرِ فَرَسِ اَلنَّهْرِ.
ਹਿੱਪੋ ਚੀਕੀ ਅਤੇ ਪਾਣੀ ਵਲ ਭੱਜ ਗਈ। ਉਸ ਦੇ ਸਾਰੇ ਵਾਲ ਅੱਗ ਨਾਲ ਸੜ ਗਏ। ਹਿੱਪੋ ਚੀਕਦੀ ਰਹੀ “ਮੇਰੇ ਵਾਲ ਅੱਗ ਨਾਲ ਸੜ ਗਏ! ਮੇਰੇ ਸਾਰੇ ਵਾਲ ਚਲੇ ਗਏ! ਮੇਰੇ ਸੁੰਦਰ ਵਾਲ!”
بَدَأَتْ فَرَسُ النَّهْرِ بِالبُكَاءِ ثُمَّ رَكَضَتْ إِلَى اَلْمَاءِ. لَقَدْ أَحْرَقَتْ اَلنَّارُ كُلَّ شَعْرهَا.
ظَلَّت فَرَسُ اَلنَّهْرِ تَبْكِي، “لَقَدْ اِحْتَرَقَ كُلُّ شَعْري بِالنَّارِ، لَقَدْ أَحْرَقْتِ كُلَّ شَعْري ذَهَبَ كُلُّ شَعْرِي! شَعْرِي اَلجَمِيلُ، شَعْرِي اَلْجَميلُ”!
ਖਰਗੋਸ਼ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਕਿ ਹਿੱਪੋ ਦੇ ਵਾਲ ਸੜ ਗਏ। ਅਤੇ ਇਸ ਦਿਨ ਤੱਕ, ਅੱਗ ਦੇ ਡਰ ਤੋਂ, ਹਿੱਪੋ ਕਦੇ ਵੀ ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਦੂਰ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ।
فَرِحَ الأَرْنَبُ أَنَّ شَعْرَ فَرَسِ النَّهْرِ قَدْ احْتَرَقَ.
وَحَتَّى يَوْمِنَا هَذَا، وَخَوْفًا مِنَ النَّارِ، لاَ تَبْتَعِدُ فَرَسُ النَّهْرِ عَنِ المَاءِ أَبَدًا.
